~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
...
...
SEVENTEEN NO.77 APRIL 2009
================
Dear Boss
By Duanghatai Satthathip
Source: Seventeen Magazine No. 77
April 2009
Dear Boss,
Six years ago in a Japanese restaurant in Soi Thonglor, we first met.
Boss is a half Thai-British, the most handsome, talented and live his secretive private life! Each job he took was carefully selected like diamonds to be decorated on a crown. He's about to become a brand-new TV drama producer.
I, a little innocent single actress, who happened to have appetite for sashimi, followed my sister (a top screenwriter) who was currently talking work with boss.
I intended to eat sashimi with a pretty good (handsome) view.
I was surprised, had to shake my head, stepped back a few steps and re-looked at boss.
Brighter than anyone can imagine, straight to the point, he knows what he wants. He has deep, sharp thought, good taste, brave...
Oh my god he is just like me.
The two stars (me and him) have orbited the universe for years without meeting each other. How is that possible?
After that, we met each other occasionally because boss works with my sister.
Between us, we became closer unknowingly.
One day, my sister and I had to go to a meeting about forest conservation with a few young men who were in our lives at the time.
Suddenly, our car heated up and died in the middle of Kaset-Navamin road.
Bystanders and drivers looked. They were curious but nobody helped. None of their businesses they thought.
A nice taxi driver lowered his window, threw a rope to us, and said sorry he was on his way to return the car. He couldn't help.
We called the young men who were in our lives at the time and they said they were having lunch, "what would you want us to do?" they asked.
My face became numb and red like as a rash is about to break out. Do we need to tell you what you need to do?
Without a prognostic, the cellular phone rang magically. It was boss!
A few moments later, boss showed up with friends and a team of mechanics.
So handsome! So Pra-Ek.!
I'm normally not easy. But this time, I already gave my heart to him.
Soon after, my multi-project sister wanted to produce a TV program about conserving/earth loving/nature. She asked boss if he was interested in being in the show. The job would require a lot of travelling and be physically demanding: having to go to natural disaster sites, i.e. flood, sink holes and so on. It would be a dirty, dusty, hot, sleep in a tent kind of job.
She had not even started talking about compensation, Boss said, OK.
Unfortunately, the project did not get to air.
But god, we cannot just let him walk out of our lives?
No way!
God sent, suddenly, boss was going to make a sitcom about a woman and a man. It would be packed with fun, pain, thrill, sweetness, every possible flavor. It would be presented differently from the other drama.
The screenwriter is none other than my lovely sister.
"Sister, could I invite your younger sibling to be in the project?" Boss's etiquette is second to none.
"Which sibling (I have three younger superstar siblings)?", she asked.
"The most beautiful and witty", boss said. Of course, it's me because the other two are not girls.
My sister said, "Talk to her. She likes acting. She might be okay with it. But she is not an ordinary girl. She comes late, leaves early, expensive, hates hard work and cannot do actions, slings, effect or act with animals or children"
"No problem, I am not only going to ask her to act, but to direct", boss said.
"Directing?" My sister's voice had a higher pitch. "No way, she hates hard work and having interaction with people, she hates heat and she's a madam like a poodle", my sister said.
"I will try my best to not give her hard work. Please trust me", boss warranted her.
Boss, are you trying to say that you will take good care of me for the rest of my life?
You are very brave. If you dare me, I double dare you.
At the end, we produced a fun drama that will start on Valentines's day at 1:45PM via TV Channel 3.
Boss will be the lead actor: playboy, charming who like to break girls' hearts. He will meet the lead actress, Noon Siripan, a working woman who hates guys like him.
I cannot imagine how fun it will be.
Dear Boss, thanks for my directorial debut. Thanks for taking care of me and being so handsome.
Thank you Andrew Gregson.
--
จากหนังสือ VOLUME
ได้รับบทความจากคุณป้านขอบคุณคะ
ปักษ์หลัง กุมภาพันธ์ 2552 เล่มที่ 092 4/20
-------------
Game Loon Ruk - A Small Scale Drama (1)
by Pranpramoon
Buzz.....Mosquitos were flying. It was in the evening. Surrounded by lush greens, we were in a quiet alley, not too far from the main artery, but very serene.
Along the front and the side of the house are carp ponds with proper ventilation systems. In the middle is the house itself re-purposed to be an office.
We could not use mosquito repellant sticks because the owner was afraid that if we left it unattended by accident it could cause a fire.
We could not use the spray either because the owner was afraid that the lingering mist could affect the fishes.
"What am I doing here in this mosquito land at this time of the day?"
I was here to meet the rest of the production team for a small-scale TV drama (lakorn, in thai) by a teensy weensy production company. Everything happened to be fast-paced all the time for some reason.
Originally, the lakorn intended to be a bit sexier with higher adult content. The owner of the project wanted it to be a nighttime situation comedy, aired around 11PM. It was going to be approximately 45-minutes long, with 4 commercial breaks.
The story would be about the conflict between a guy, an arrogant/handsome actor who womanizes, and a gal, an MC, a talented writer and very feministic.
The two would happen to co-host a semi gameshow/talkshow program focusing on love/lust/sex between men and women. There would be guests for each episode that are famous, but with family (perhaps sexual) issues. The program would show case the arguments among the guests.
While both of them are in conflict, they would also fall for each other (secretly). The lakorn would fill with cute love scenes between the two. The rating would definitely be for "Adults".
We wanted this lakorn to be a series, not a situation comeny because we didn't want to focus on the 'comedy' part. We would not use sets. We would use real locations like the other lakorns. We would also invite sexy women and men to be the guests in the story. If we happened to find good ones, we would write them into later epiodes.
We drew up this project two years ago. There were scripts written for 5 episodes. We sent them to the network, but the network kept silence. I understand that the timeslot is hard to find, but we still kept the papers and waited patiently.
By the third year, the network finally responded to us. "Got the time slot, but not at night. It's going to be on a weekend afternoon."
"Sister, you might need to modify the scripts to downgrade the rate from 'Adults' to 'Family/General audience' . The dialogues related to bed will need to be modified." Boss said.
"Also, the time slot is 1/2 hr, 24 minutes + 3 commercial breaks"
Urgh...that means the sexy lakorn planned for fully grown adults and working men and women....imagine the husband drinks a beer, the wife is wrapped in a towel and just came out from the shower, putting lotion and perfume on before getting to bed after the kids already asleep...
That will become a family lakorn that 8 - 12 years old can enjoy watching while having ice-cream, pizza and a cup of milk with their parents. Not only that, the 24-page script will be diluted to 10 page but with the same core content!
OK! I can. No mission is impossible for me.
"Sister, the rule is that if the rating is not better than the existing lakorn (that was aired at the same time) within 3 months, our lakorn would have to be..."
Boss, you don't have to say it. I understand. If the rating is not better than the other one, what would happen to us. I'm used to this. I've been here long enough to know what the process is. I'm not mad, angry or sad if it happens to me or us again.
Our lakorn will be right after the boxing show, which may or may not end at the time it's supposed to. Therefore, the lakorn will begin at slightly different time every week.
Whoever wants to watch our lakorn might have to switch to other channels before switching back to our channel. Or, they may not switch back to our channel. On the other hand, they may tune in while the lakorn has already started.
Morever, the other channel has a sitcom with Paula and Sunny as leading actor and actress. Oh God! What are we up against?
For our lakorn. who is going to be the leading actress? Oh, it is going to be my lovely Noon-Siripan.
And... our leading actor is going to be..., no need to look further, it's our boss, the biggest stakeholder of the project.
He produces, sells and acts himself. Nobody dares saying anything because my boss is Andrew.
(To Be Continued)
=============
จากหนังสือ VOLUME ปักษ์เเรก มีนาคม 2552 เล่มที่ 094
--------------------
Game Loon Ruk - Small Scale Drama (2)
by Pran-pra-moon
Boss, Andrew Gregson, spent the (very little) time during the week looking for sponsors.
He put his own savings in this. He must be rich! I heard he's been in entertainment business since he was a teenager. The prince of the business, picky, choosy; some said that he was difficult to work with. Now, the prince had to come down from the throne to sell, compromise, trying to convince prospective sponsors that the rating will be sky high because the lakorn is so fun. Look at all actors/actresses. They are attractive especially myself! Look the writer is the best of the best!
After a powwow, we decided to place the products like junk foods, aromatic vapors and the others in the set, in addition to the commercial breaks. We would have to come with a story line that would tie the products in smoothly.
The audience may be annoyed, but please understand, ads are our source of capital and the expenses we need.
Big production companies would shoot different programs and lakorns via channels simultaneously. When looking for sponsors, they would be able to create a package that would be pretty enticing to prospective sponsors. For us, we have only one lakorn/one channel/a few short little commercial breaks. I'm begging you, don't negotiate anymore. Just buy it.
Who is going to be our sponsors in this tough economic time?
Big production companies also have their own cameras, studios, editing rooms, all the equipments, and their own team.
Here, it's one man show. Everything is expense, paid in hourly/daily rates. For a 20-minute lakorn, let's make it 30-minute, normally let's say it's 20 grants an hour. When we start hiring, we'd say, it's going to be 50% off because it's only 1/2 hr. He/she might say I'm not a tilapia or a string bean that you could negotiate for a half price. I'm selling my talent. It is not negotiable.
We looked at boss, "why are you taking on such a difficult job? It's not even making sense financially. Could we not do it this time?"
Boss said "if we don't do it now, when will we get a chance to do it? The timeslot is not easy to obtain. Once we got it, how could we refuse?"
"Only a maniac would accept this job, in this economy. Are you nuts?", someone asked (as if he was looking for a fight)
"Yes, I am", boss said
That someone didn't know what to say, and then laughed. "Yes, I'm crazy too. That's why I accepted this job"
Everyone laughed.
"You are laughing now. You will be crying one day", someone argued.
Everyone laughed. That is right, one minute laughing, alternating with crying, does fit the profile of a crazy person. Perfect!
Alright, we are going forward. Do not be afraid!
Since our lakorn is going to have contents about a TV program, we would have an opportunity to badmouth other actual programs. We started brainstorming . There are many TV programs out there that tease guest stars by surprising them with something(s) that the guests are most scared of. As a result, watching the stars that cannot control or contain themselves can be hilarious.
"Boss..you are a star, what are you afraid of most?"
"I am not afraid of anything"
Boss is acting too masculine.
"Aren't you afraid of rambootans, baby powder, carrots, strawberries, pineapples, or cotton balls?"
Boss shook his head.
"How about slugs, snakes, geckos, rats, or cockroaches?"
Boss said no to all. What kind of movie star is he? Why isn't he afraid of anything? He ought to be subconsciously afraid of something. He is a black sheep.
We didn't talk to boss for three days. Subsequently he called. "(With enthusiasm), I came up with what I'm afraid of most"
That's my boss. A movie star, of course, must be afraid of something.
"What are you afraid of?" I was so happy to hear that finally I would be able to constantly tease him with whatever it is now.
"I am afraid of love scenes", boss said.
Urgh.. Boss...
==================
-------------
Game Loon Ruk - Small Scale Drama (3)
by Pran-pra-moon
Pat Passakorn, the most famous actor,
His lakorn that is currently on air and attracts most every women across the country is about vampires, somewhat like Twilight. In real life, he is easy going. He does not actually womanize, but he hates to disappoint girls. He has a high level of self-confidence and has a certain degree of arrogance.
Rawanda Piyasood, MC, writer, the icon for modern women, sharp and witty, does not care about guys and very competitive. She is also highly self-confident and very proud of her own talents. If no one complies with her idea, she would rather go solo instead of compromising.
These two persons will have to work with each other in a part gameshow/talkshow program, called Game Look Ruk.
The list of the names and roles were sent to me via email by Tang-Mo (literally mean watermelon), my boss's penname. I first thought the name came from a girlfriend of his. Actually, it was the name of a fat cat. Phew!
With the general idea alone, I was not able to come up with the whole thing. I had to find some (physical) references.
The actor: There is no need to look anywhere else. Since he is going to act himself, I am going to use him as the reference. Pat Passokorn is Andrew Gregson.
Suddenly, I was able to imagine the role in my head.
How about Rawanda? I could only think of Kalamae, Patcharasri Benjamart.
I suddenly had a flashback. In an entertainment newsclip a while back (at the time 'Sadutruk' was the first lakorn boss produced), he was attending a media party. Kalamae was there too. She came over to express her feeling to him, unexpectedly (to boss). She announced her affection of his lakorns so openly and so boldly while boss smiled, tried to stay calm. I cannot stop giggling depicting the encounter in my head.
When god decides to give something to human, he gives us the whole package, everytime. Since I got Kalamae as my lead, all of the sudden, every detail entered into my head like a downpour.
With the highly self-confident personality, who would be able to imagine that she might be watching lakorns that her handsome favorite stars and/or crying like a baby watching his dramatic scenes.
Kalamae wrote in her latest book "Girls say one thing, think another thing and act totally differently altogether". She is Rawanda, more or less.
The script was pouring out smoothly. Moreover, I happened to be secretly in some fan club community. Rawanda is now not only a fan, but also a secret fan club.
Oh. Think about it, you are crazy about that person, having to work with him and having to argue with him all the time. It's impossible to hate and not to love.
Once the script was completed, read through, now who was going to be in that role.
Nong Noon Sripan.
When I heard that she agreed to star in this lakorn, I was beyond happy. She is the best fit for the role.
I never knew Nong Noon in person prior to this lakorn. I saw her in a few lakorns, but I didn't fall in love with her until after I watched Jo-Jai, a reality show, when she had to go to Nepal. I felt she is genuinely pretty inside out.
She does not have big boob nor favorite pale white. Coupled with her perseverance and attitude, she is already half Rawanda.
On the fitting day, she came with a black and white pantsuit, very charming. Later she was in strapless pink gown, pictured with boss... I couldn't stop laughing out loud. Finally, the reality overlays the dream.
This is how a writer enjoyed her own story and the roles she created. Even though it is only a small-scale lakorn on a Saturday afternoon.
=============
จากน้องหลิว( shosa)พิมพ์ มาฝาก
เกมลุ้นรัก-ละครเล็กๆ(2)
บอสแอนดริว เกร๊กสัน ใช้เวลาระหว่างสัปดาห์วิ่งหาสปอนเซอร์ภายในเวลาอันน้อยนิดน่าใจหาย
ขณะที่สตางค์ที่นำมาใช้ทำให้งานเดินไปคือเงินเก็บของบอสเอง หึหึ คงรวยมากสินะ
ได้ข่าวว่าเล่นละครมาตั้งแต่เด็ก นี่นา เจ้าชายวงการ เทพสุดๆ คนแถวบ้านเขาบอกมาว่า
เรื่องมากเรื่องมาย บัดเดี๋ยวนี้เทพบุตรต้องจุติลงมาวิ่งขายเวลาด้วยตัวเอง ต้องประนีประนอม
ต้องน่ารัก พูดจาดีเด่น สัญญาต้องเป็นสัญญา ทำให้ลูกค้าเชื่อว่าละครเรื่องนี้แสนดีแสนสนุก
จะมีอนาคตดีทางเรตติ้ง โอ๊ย...ดูสิ ดาราแต่ละคนที่มาเล่นล้วนแหล่มๆ(โดยเฉพาะตัวผมเอง)
แล้วดูคนเขียนบทสิ...จุ๊ๆๆๆ ระดับไหนรู้ไหม (ไม่รู้)
แล้วก็มานั่งรวมหัวกันว่าขนมกรุบกริบ ยาดม ยาลม ยาหม่อง และอื่นๆ นอกจากสปอตที่จะ
ยิงตอนพัเบรกแล้ว ในตัวเนื้อละครจะไทอิน แปลว่าผู้กเข้าไปในเนื้อหา (อย่างแยบยล)
ได้อย่างไรกันบ้าง ไม่ให้ออกนอกเรื่องและออกนอกหน้า แปะป้ายสินค้าเข้าไปในฉากได้
ที่ไหนบ้างเนียนๆ
คนดูนั่งดูสบายๆ เห็นละครเรื่องไหนมีโฆษณาเยอะๆ ทั้งสกู๊ป ทั้งไทอิน ทั้งสปอต ทั้งปะหน้า
ปะหลัง ช่วงนี้สนับสนุนโดย...มันก็ทำให้หงุดหงิด รำคาญใจ ได้โปรดเข้าใจเถิดหนาว่าสิ่งนั้นมัน
หมายถึงทุนที่นำมาเป็นค่าใช้จ่ายในการทำ งาน
บริษัทใหญ่ๆทำหลายรายการ หลายละคร ไปหาสปอนเซอร์ทีสามารถลดแลกแจกแถม เป็นราคา
ที่เหมารวมที่เอาแพ็กเกจไปนำเสนอ ซื้อโฆษณา ละครนี้ช่องนั้น จะแถมป้ายให้ในรายการนั้น
ช่องโน้น พ่วงสนับสนุนจุนเจือกันไป แต่บริษัทนี้มีละครกับเขาเล็กๆ เรื่องเดียว อยู่ช่องเดียว
มีเวลามาขายของกระจิริด กระจ้อยร่อย ขอร้องละคร้าบ...อย่าต่อกันนักเลย
ลูกค้าจะซื้อโฆษณาละครไหน โปรแกรมใด ในสภาวะเศรษฐกิจเช่นนี้ เขาก็คิดแล้วคิดอีก
ไตร่ตรองอย่างจงหนักว่าในโปรแกรมประเภทเดียวนี้ ในช่วงเวลาต่างๆ ในช่องต่างๆ เรื่องไหนจะมี
ดาราตัวขายที่แรงกว่า ละครดังกว่า คนติดตามดูมากกว่า เรตติ้งดีกว่า น่าสนับสนุนกว่า
เขาถึงจะยอมลงทุนด้วย
บริษัทใหญ่มีกล้องของตัวเอง มีโรงถ่าย มีห้องตัดต่อ จะใช้อุปกรณ์ข้ามวันข้ามคืนอย่างไร
ก็อัฐยายซื้อขนมยาย หรือไปใช้ถ่ายนอก ก็มีละครให้ถ่ายทีละหลายๆเรื่อง ได้ลด ได้แลก
ได้แจก ได้แถมอีกแล้ว และมีทีมงานรับเงินเดือนตายตัว พนักงานจะทำงานกี่งานก็จ่าย
เป็นเงินเดือนเท่าเดิม แต่นี่...ตัวคนเดียวมาโด่เด่ ทุกอย่างจ้างมาเป็นค่าใช้จ่าย คิดเป็นคิว
คิดเป็นวัน คิดเป็นตอน แล้วไอ้ละครเนื้อ 20 กว่านาทีนี้ เราเรียกว่าละครครึ่งชั่วโมง
สมมติว่าถ้าราคาค่าตัวเขาปกติ ชั่วโมงละสองหมื่น พอมารับงานเรา เราจะต่อลงครึ่งหนึ่ง
เป็น 50% เป๊ะๆ คือหมื่นถ้วนก็แล้วกัน อาจโดนย้อนถามกลับมาด้วยวาจาเรียบง่ายว่า
"เห็นฉันเป็นปลาช่อง หรือถั่วฝักยาว"อันหมายถึงสินค้ากลางตลาดไม่ใช่ค่าตัวผู้คน
โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่เป็นนักแสดง ศิลปิน ดาราด้วยกันเรื่องต่อราคาค่าแรงงานด้านศิลปะนั้น
แทบจะเป็นเรื่องฆ่าได้-หยามไม่ได้กันทีเดียว
มองหน้าบอสกันแล้วถามว่า ทำไมถึงรับทำงานที่แสนยาก แล้วทางธุรกิจก็ดูเหมือนว่าแทบจะทำกำไร
ได้ยากเย็น ปฎิเสธไปเสียไม่ได้หรือ
"ถ้าไม่ทำตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไรจะได้ทำ เวลาที่จะได้มานั้นก็แสนยาก แล้วเมื่อได้มาแล้ว...จะไม่เอาได้
อย่างไรเล่าครับ"
"มีแต่คนบ้าเท่านั้นที่จะยอมทำงานแบบนี้ ขณะที่สภาพแวดล้อมเป็นอย่างนี้ แล้วขณะที่ตัวเองเป็นแบบนี้
นี่บอสเป็นคนบ้าหรือเปล่า"
บางคนถามเหมือนจะหาเรื่อง
"อือ ผมเป็นคนบ้า"บอสตอบ
ทำให้ผู้ถามนิ่งไปนิด ก่อนจะหัวเราะออกมา
"นั่นสิ เราก็คงจะเป็นคนบ้าเหมือนกัน ถึงได้ยอมรับมาทำงานนี้"
แล้วพวกคนบ้าก็หัวเราะออกมาด้วยกัน
"หัวเราะกันดีนัก ระวัง ประเดี๋ยวก็จะต้องร้องไห้"
มีใครบางคนให้สติ
อือ...ไม่กลัวว่ะ พวกคนบ้ามันชินแล้ว กับอาการเดี๋ยวร้องไห้ เดี๋ยวหัวเราะนี่ ไม่เชื่อไปดูในหนังไทย
-ละครไทยสิ พวกตัวละครบทคนบ้ามันจะชอบทำอย่างนี้กันมาก
เนื่องด้วยละครของเรามีเนื้อหาเกี่ยวกับรายการทีวี เราก็เลยนินทารายการอื่นๆ สู่กันและกันฟัง มีรายการ
มากมายนิยมที่จะแกล้งดาราซื้อมาเป็นแขกรับเชิญ รวมทั้งตลกประจำรายการเอง ให้ต้องวิ่งหนีสิ่งที่กลัว
สุดชีวิต จนถึงขั้นเสียอาการ ร้องกรี๊ดๆ วิ่งกระโจนหนี หรือถึงกับร้องไห้ออกมาน้ำตานอง
"บอส...ดาราเค้าต้องกลัวอไรมากๆนะ บอสก็เป็นดารา บอสกลัวอะไรมั่ง"
"ผมไม่กลัวอะไร"
บอสตอบ...แหมๆๆ มันจะแมนเกินไปแล้ว...
"ไม่กลัวเงาะ ไม่กลัวแป้ง ไม่กลัวแครอต ไม่กลัวสตรอเบอร์รี่ ไม่กลัวสับปะรด ไม่กลัวสำรีเลยเหรอ"
บอสส่ายหน้า
"แล้วปลิงละ งู ตุ๊กแก จิ้งจก หนู แมลงสาบ"
บอสตอบมาว่าไม่กลัวๆๆ ทั้งสิ้น อะไรวะ...เป็นดาราอะไร ทำไมถึงไม่กลัวอะไรเลย เป็นดาราต้องกลัว
มากๆ อย่างรุนแรงสิ แบบนี้มันแหกคอกนอกกรอบชัดๆ
บอสหายไป 3 วัน แล้ววันหนึ่งก็โทร. มา น้ำเสียงกระตือรือร้นสุดๆ
"ผมนึกได้แล้ว ผมกลัวอะไร"
น่าน...มันต้องอย่างนั้น เป็นดารามันต้องกลัวอะไรจนได้แหละ
"บอสกลัวอะไร"ข้าพเจ้าดี๊ด๊า เดี๋ยวจะแกล้งให้น่าดูชม บอสก็บอสเหอะ
"ผมกลัว...เลิฟซีน"บอสตอบ
เอ่อ...บอสคะ!!!
(อ่านต่อฉบับหน้า)
เรื่อง ปราณประมูล VOLUME ปักษ์แรก มีนาคม 2552
............**...................
ปี2552
http://www.matichon.co.th/khaosod/view_news.php?newsid=TURObGJuUXhNakk1TURFMU1nPT0=§ionid=TURNeE1nPT0=&day=TWpBd09TMHdNUzB5T1E9PQ==
วันที่ 29 มกราคม พ.ศ. 2552 ปีที่ 18 ฉบับที่ 6636 ข่าวสดรายวัน
"เล็ก"ปลื้ม"แอนดริว"จูงออกถ้ำ
ถูก ผู้จัดฯรุ่นน้อง "แอนดริว เกร้กสัน" กล่อมจนใจอ่อนมากำกับละคร "รักวุ่นลุ้นรัก" ให้ ซึ่งผู้จัดสาวอารมณ์ดี "เล็ก"ดวงหทัย ศรัทธาทิพย์ เผยว่า
"ถือว่าเป็นงานใหม่เพราะได้มากำกับครั้งแรก ต้องทำการบ้านหนักมาก ต้องรู้จักตัวละครทุกตัว และจะดึงเสน่ห์ของเขาออกมา และดึงแง่มุมที่ไม่มีใครเคยเห็นนักแสดงเหล่านี้ทำมาก่อน"
รู้สึกยังไงที่ได้ร่วมงานกับแอนดริว "ปลาบปลื้มมากเพราะน่าจะมีคุณแอนดริวเป็นผู้จัดฯ คนแรกที่มีความมุ่งมั่นในการที่ไปล่อเราออกมาจากถ้ำ รู้สึกประทับใจที่เขาเลือกมากำกับ ที่ผ่านมามีคนจีบให้มากำกับละครตั้งแต่เป็นนักแสดงวัยรุ่น แต่เราคิดว่าอยากโตเป็นสาวก่อน จนตอนนี้ถึงเวลาแล้ว"
เวลาทำงานแอนดริวขึ้นชื่อว่าติสต์มาก กังวลมั้ย "ไม่กังวลเลย เรามีความรู้สึกว่ามนุษย์มีหลายแง่มุม บางคนอาจจะมองแล้วตัดสินจากทัศนคติของตัวเอง การทำงานกับแอนดริวบอกเลยว่าไม่เกร็ง มีความรู้สึกว่าเรามาช่วยกันทำงาน ทำไปให้ดีที่สุด เหตุปัจจัยอื่นหรืออุปสรรคที่จะเกิดขึ้นเรามาช่วยกันแก้" ผู้กำกับฯสาวกล่าว
หน้า 19
>>><<<
วันจันทร์ที่ 26 มกราคม พ.ศ. 2552
http://www.komchadluek.net/2009/01/26/x_ent_f001_333843.php?news_id=333843
เริ่มงานละครใหม่ รักวุ่น..ลุ้นรัก
บางส่วนจาก
.....
ส่วนเหตุผลที่ละครเรื่องรักวุ่นลุ้นรักของแอนดริวเปลี่ยนผู้กำกับ ซึ่ง เดิมทีจะเป็น "โหน่ง" วีระชัย มาเป็น "เล็ก" ดวงหทัย งานนี้พระเอกหนุ่ม กล่าวดังนี้"พี่โหน่งติดงานที่อื่นด้วย เลยไม่มีเวลา แต่บังเอิญตัวแอนดริ วเอง ก็ต้องการเวลา ซึ่งมันก็ไม่ใช่ความผิดของใครเลย ดังนั้นผมจึงหา ทางออก ด้วยการให้พี่เล็กกำกับแทน ก็อธิบายให้พี่โหน่งฟังแล้ว อีกอย่างคิด ว่าเรื่องนี้ อยากได้มุมมองผู้หญิง ซึ่งพี่เล็กก็เป็นคนมีความสามารถ และโดย ส่วนตัวคิดว่าในเทรนด์ยุคต่อไป ผู้กำกับผู้หญิงกำลังมาแรง ผมคิดว่าพี่เล็ก เขาเก่ง เราน่าจะโยนภาระให้พี่เขา ซึ่งถ้าผมมีโอกาส และมีเวลาก็อยากลองทำ งานกำกับดูเหมือนกัน" แอนดริวกล่าว
******
แอนดริวโทร. มาให้ข้าพเจ้าเขียนบทละครทีวีที่เขากำลังจะเป็นผู้จัด...
สิ่งที่เขาอยากได้ก็คือ
" ผมอยากได้ไดอะล๊อกแบบของพี่ครับ แบบละครที่ผมชอบสมัยที่ผมเด็กๆ ที่คำพูดมันจะคม มีความหมาย มีแง่คิดอย่างที่ละครสมัยนี้เขาไม่ค่อยทำกันแล้ว"
"คนเขานิยมละครที่ มันไดนามิก ตัดเร็วๆ เดินเรื่องเร็วๆ กัน แต่ผมอยากทำละครที่แต่ละฉากมันมีความลึกซึ้ง ถ้ามันมีแอ็คชั่น มีการแลกฝีมือกันของตัวละคร พี่เล่นฉากยาวได้เลยครับ"
"ผมก็หวังให้มันดี สนุก แล้วก็มี "อะไร" เพราะมันเป็นละครเรื่องแรกของผมนะครับพี่"
แอนดริวจะเป็นผู้จัดละคร!! บรรดาผู้คนในวงการโจษจันกันยกใหญ่
หลาย คนไม่เข้าใจว่าเขาคิดอย่างไร จึงอยากเป้นผู้จัด เพราะมันตรงกันข้าม กับ อาชีพนักแสดงที่รับผิดชอบตนเองเพี่ยงหน่วยเดียวให้ดีที่สุดพอ โดยเฉพาะพระเอก-นางเอกระดับนี้ทุกคนที่ได้รับแต่การเอาอกเอาใจทะนุถนอม สารพัด แต่อาชีพผู้จัดนั้นมันสาหัส ต้องรับผิดชอบรอบด้าน และต้องงอนง้อ ขอร้องคน ตั้งแต่ผู้ใหญ่ของช่องจนถึงทีมงานและสื่อทุกสาขา
หลายคน พูดถึงอายุที่ยังน้อย พูดถึงประสบการณ์ พูดถึงบุคลิกลักษณธ ที่แอนดริว ไม่ใช่คนประเภทเฮไหนฮานั่น ออกจะเป็นคนที่สงวนความเป็นส่วนตัวสูงด้วยซ้ำ แล้วอย่างนี้เขาจะมาทำงานผู้จัดไหวหรือ มันจะขัดกับตัวตนของเขาหรือเปล่า
ข้าพเจ้า นั่งเงียบกริบอยู่ในหมู่คนที่ซุบซิบเรื่องเหล่านี้ ข้ามหัวไปข้ามหัวมา หลบตาต่ำ ไม่กล้าปริปากบอกใคร..ว่าตูเอง..ที่ตกลงรับงานเขียนบทละครของเขามาแล้ว
เมื่อ พบกัน ข้าพเจ้าพบว่าแอนดริวสุภาพ ง่ายๆ หัวเราะเก่งแต่จริงจัง ไม่มีฟอร์ม ไม่มีกำแพง ไม่อ้อมค้อม บอกความต้องการของตัวเองชัดเจน สื่อสารตรงและรับฟัง ไม่'ติสต์ ไม่เซอร์
แอนดริวส่งพล๊อตเรื่อง รวมทั้งลำดับเรื่องอย่างละเอียดที่ภาษาละครเรียกว่า "ทรีตเมนต์" มาให้ข้าพเจ้าครบครันตั้งแต่ต้นจนจบ ด้วยสำนวนภาษาที่ดี รัดกุมซึ่งเขาบอกข้าพเจ้าตรงๆว่า กว่าจะมาถึงมือข้าพเจ้า งานนี้ได้ผ่านมือนักคิดนักเขียนมาจำนวนหนึ่งแล้ว
ชื่อเรื่องคือ 'สะดุดรักนักต้มตุ๋น' ที่ฟังดูเหมือนเรื่องตลก กุ๊กกิ๊ก ทั้งๆที่เนื้อหาออกจะเป็นโรแมนติก-ดราม่า เราพยายามช่วยคิดว่าจะเปลี่ยนชื่อเป็นอะไร แต่ก็คิดไม่ออก เลยทิ้งไว้แค่สะดุดรัก...เฉยๆไปก่อน
"ผ่านแล้วเหรอเนี่ย นี่ช่องอนุมัติแล้วเหรอ"
"ครับ ผ่านแล้วครับ"
"แน่ใจนะ ว่าผ่าน"
ข้าพเจ้าถามไม่ต่ำกว่า 5 คำรบ คล้ายเป็นคนโรคจิต ย้ำคิดย้ำทำ
ก็ พล็อตประมาณนี้ ที่พระเอกหรือนางเอกเป็นคนจากหลุมดำ เช่นเป็นโจร มือปืน นักต้มตุ๋น โสเภณี เมียน้อย ฯลฯ อะไรทำนองนี้ ข้าพเจ้าเสนอไปทีไร โดนปฏิเสธมาทุกครั้ง ด้วยเหตุผลว่า...กลัวจะเป็นตัวอย่างที่ไม่ดีของเยาวชน แม้จะพยายามขายแล้วขายอีกว่าเรื่องของเราไม่ได้เชิดชู คนชนิดนี้ให้เป็นฮีโร่ แต่จะสอนว่าคนที่ทำไม่ดีจะต้องได้รับผลกรรม และตัวละครจะได้รับบทเรียน หรือ กลับใจในตอนจบ
ข้าพเจ้าเคยพยายาม แก้ไขพล็อตครั้งแล้วครั้งเล่า ทำให้เห็นชัดเจนที่สุดว่าข้าพเจ้าไม่ได้ชี้นำสังคมไปในทางชั่วแน่ๆ สาบาน ....ทั้งหว่านล้อม ทั้งหลอกล่อสารพัด แต่ไม่เคยได้รับการพิจารณาเลย
"ผ่านแล้วครับ พี่ลงมือได้เลยครับ จริงๆครับ"
แอนดริวยืนยันย้ำซ้ำๆ
เรื่องนี้ไม่เขียนไม่ได้แล้ว....ท้าทายจริงโว้ย.....
ก่อน อื่นข้าพเจ้าแก้ทรีตเมนต์ไปหลายจุด แก้แล้วก้คุยกันอีกหลายรอบ อันไหนคิดต่าง ถ้าเหตุผลของอีกฝ่ายดีกว่า ทำให้อีกฝ่ายเชื่อได้ก็จะยึดตามนั้น ไม่มีการยินยอมเพราะคนนี้อาวุโส อีกคนต้องเกรงใจ หรือยอมเพราะอีกคนเป็นคนจ่ายเงิน
ข้าพเจ้าเป็นคน ไม่กลัวการแก้บท และไม่เคยรู้สึกเสียฟอร์มเมื่อถูกคอมเมนต์ ให้แก้ตรงไหน ข้าพเจ้าสอนลูกศิษย์วิชาเขียนบทอยู่ตลอดเวลาว่า กล้าเย็บต้องกล้าเลาะ กล้าเขียนต้องกล้าลบ กล้าพลาดต้องกล้าแก้ไข...คนเขียนบทก็เหมือนกับช่างตัดเสื้อ เราทำตามการออกแบบของดีไซเนอร์ ทำให้ได้ใกล้เคียงแบบที่สุดและใช้งานได้จริงที่สุด แล้วก็ต้องคำนึงถึงลูกค้าคนสวมใส่ เราจะต้องลองแล้วลองอีก แก้แล้วแก้อีกให้พอดี เขียนไปก็เรียนรู้ไป เป็นการเรียนรู้ที่ไม่สิ้นสุด
แล้ว แอนดริวก้เป็นคนประณีตเหลือเกิน นอกจากนั้นก็ยังแม่นยำและยืนยัน เมื่อเห็นอะไรเริ่มไหลไปนอกเส้นทางที่เขาฝันไว้ เขาจะแย้งทันที แล้วแย้งถูกประเด็นด้วย
"พี่ครับ การขัดแย้งของพระเอกกับแม่ ผมอยากให้มันมีหลายๆแบบ อย่าให้มันทะเลาะซ้ำๆ ให้มันมีแบบอ้อนๆบ้าง งอนๆ ประชดๆบ้าง แบบก้าวร้าวบ้าง ได้ไหมครับ"
"พี่ครับ ผมว่ามันดูเหมือนแม่ไม่รักลูกเลย พี่ช่วยใส่ช่วงนี้ที่แสดงความในใจของแมีมันด้วยได้ไหมครับ"
" ผมว่าไดอะล็อก ตรงนี้มันเป็นเรื่องวงการศิลปะมากเกินไป พี่ช่วยให้มันพูดธรรมดาๆ แต่ว่าความหมายเหมือนเดิม ได้ไหมครับ เดี๋ยวคนดูที่ไม่รู้เรื่องศิลปะเขาจะไม่สนุก"
"พี่ช่วยปูความก้าว ร้าวของพระเอกตั้งแต่ตอนแรกเลยได้ไหมพี่ ผมอยากเน้นว่าไอ้กฤษฎ์ เวลามันโมโห มันจะใช้ความรุนแรงแบบที่มันควบคุมไม่ได้อ่ะครับ"
"ตอนจบ ผมอยากให้พ่อนางเอกเป็นคนคลี่คลายทุกอย่าง ได้ไหมครับพี่"
ฯลฯ
ข้าพเจ้า เคยบอกแอนดริว ว่าข้าพเจ้าแปลกใจ ทึ่ง สงสัย ว่าเขามีผู้ใหญ่ที่ไหน 'ไกด์' ให้มาคอมเมนต์หรือ แต่จากการซักค้าน โต้แย้ง ต่อรองกันไปมา ข้าพเจ้าพบว่าเด็กที่เป็นร่างทรงของผู้รู้ใดๆ ไม่มีทางตอบและถาม แล้วช่วยกันหาทางออกได้สดๆอย่างที่แอนดริวทำ ข้าพเจ้าพบว่าเขาคิดได้อย่างคนที่อ่านดูและฟังมามาก แล้วก็เหมือนกับคนที่ผ่านโลกมาอย่างเข้าอกเข้าใจเสียด้วย
เมื่อ ละครออกอากาศตอนแรก ข้าพเจ้านั่งดู อย่างนิ่งงัน ปลื้ม...พอดูจบก็ส่งเมสเสจไปว่า IT'S SO COOOOOL!!! แอนดริวโทรกลับมาทันทีจากห้องตัดต่อที่เขากำลังนั่งตัดต่อหามรุ่งหามค่ำอยู่ ให้ข้าพเจ้าคอมเมนต์เขาบ้าง เอาตรงๆ จริงๆ เลยนะ
ข้าพเจ้าก็บอก ความในใจไปว่า.... ข้าพเจ้าดีใจมากที่แอนดริวทำทุกอย่างตามบท การทิ้งจังหวะ ลีลา การเน้นภาพ เขียนไปอย่างไรได้มาอย่างนั้น เป็นการให้เกียรติ คนเขียนบทมาก เพราะข้าพเจ้าเคยเจอแต่คนกำกับหรือคนตัดต่อที่เน้นความเร็ว ความฉับไว โดยไม่นึกถึงแนวละครเลย
จังหวะของละครดราม่า ละครคอมเมดี้ ละครแอ็คชั่น อารมณ์ภาพมันต่างกันมากนัก แต่คนสมัยนี้กลับไม่เข้าใจ เขาไม่รู้ว่าที่เราทิ้งตรงนี้เพื่อจะตามไปเก็บในฉากต่อไปอย่างไร เราสั่งภาพนี้ไปเพราะต้องการปฏิกริยาแบบไหน เอะอะก็รีบๆๆหั่นๆๆ ทำภาพทุกภาพให้มันหวือหวาไปหมด แล้วไม่เคยเข้าใจว่า ฉากนี้มันมีความหมายอะไร ข้าพเจ้าขอบคุณที่เขาทำละครแบบที่ข้าพเจ้ารอคอย
คนทำละครหวังเรตติ้งกระฉูด เขาไม่ทำละครแบบนี้กันหรอก คนทำละครเอากำไร เขาก็ไม่ทำเหมือนกัน
ลืมเล่าเรื่องชื่อ 'มานาโปรดักชั่น' ของแอนดริว
เขาและเพื่อนช่วยกันอธิบายให้คนพุทธอย่างข้าพเจ้าฟังว่า....
มา นา...คือผลไม้สวรรค์ที่พระเจ้าประทานลงมาให้มนุษย์เก็บกินเป็นอาหาร มันจะหล่นลงมาจากฟ้าทุกวัน ให้กินกันพออิ่มทุกคน แต่เมื่อมนุษย์มีความโลภ อิ่มแล้วยังไม่พอ แอบมีการสะสม (หรือพยายามปลูกเพิ่มจำนวน) มันก็ไม่หล่นมาอีกเลย
บทความจาก Volume ปักษ์แรกเดือนกันยายน 2549
เห็น ว่าเป็นบทความที่ดีมาก และเข้าแนวละครของแอนดริวยิ่งขึ้น ภาพละครที่ออกมาเหมือนปริศนาต่างๆ ก็เพราคนเขียนบทนี่เอง ที่ตั้งใจใจให้ภาพละครมีความหมายให้ตีความ
คุณsn ให้ความเห็นว่า
อยาก จะบอกทั้งแอนดริวและคนเขียนบทเหมือนกัน ว่าข้าพเจ้าก็ชอบมากๆเช่นเดียวกัน เพราะเนื่องจากเป็นคนช่างคิด หรือคิดมาก จินตนาการจนคนบางคน ก็ว่าข้าพเจ้าว่าคิดไปได้งัย หรือไม่ก็เอามาโยงกันจนได้ ไม่รู้ว่าตรงใจกับคนเขียนบทที่จะสื่อหรือไม่ จนอยากคุยกับคนเขียนบทเหลือเกินว่าฉากนี้มันให้ตีความแบบนี้ใช่มั้ย เราคิดถูกมั้ย แต่คงจะยาก ถือว่าแล้วแต่คนจะดูคนจินตนาการเองแล้วกัน
===========================
My TV Drama
by Pran-pra-moon
Andrew called to talk about having me writing for his new TV drama that he is going to produce...
"I'd like to have the dialogues that are in your styles...The styles that I love since I was young. Meaningful, deep, sharp, nobody is writing this style anymore"
"Today's audience likes fluid and fast-paced story. But I'd like to make dramas (lakorns in Thai) that each scene has depth and hidden meanings and thoughts. If it's an action scene, I'd like it to show raw actions of the actors. Sister, you can drag it if you want".
"I hope it would turn out good, fun and have something to give back to the audience. This is my first.", he said.
Andrew is going to be a producer!! It's the talk of the town.
Most do not understand why he even wanted to be a producer because it's the polar opposite of being an actor. An actor is responsible for only the scripts that he/she was assigned to. Unlike producers, the lead actors (or actresses) are very well pampered.
A producer has to be responsible for ALL aspects of the production. He/she must beg, ask,.. from the top/big boss all the way to the media.
Many said he was too young and lack of experience. As far as personality is concerned, he is not a good match, not sociable, never partied and is very private person. How is this person going to be a producer? It doesn't seem to fit his profile.
I listened through this whole thing without saying a word. I did not dare to tell anyone that I am the one who agreed to write the scripts for him.
When we met, I found a polite, easy-going, easily amused Andrew. But he's serious, has no form, no wall, direct and relay his desire clearly. He is able to communicate and listen. He's neither too tis (artistic) nor sur (surreal).
Andrew sent me the general idea of the story in great details (technically called "Treatment") to me from the beginning to the end. His writing is very good. He told me frankly that it was already gone through a few writers prior.
The name of the lakorn is "Sadutruk Nak Tom Toon"(Nak Tom Toon means con man). It sounds a like a comedy, but it's really a drama. We tried to come up with another name, but we couldn't, so it was left as "Sadutruk".
"Was this approved by the network?", I asked.
"Yes, it was", he said.
"Are you sure that it was approved?", I asked the same question about 5 times as if I have a memory issue like dementia.
That is because normally this kind of drama with leading actor/actress being a crook, a prostitute, a second wife, a con man, and so on, is often rejected by the network. The reason is "It might not be a good role model for young people". No matter how hard you try to make sure that the lead guy is not a hero. It's actually a story that teaches people. Whoever does good deed will end up happy. Whoever is bad will turn around at the end.
I tried many times to change the story lines, but it was never approved by the network.
"It was approved for real" Andrew repeated.
Alright, I cannot not take this job. It's challenging.
Firstly, I had to change a few things in the "Treatment". I modified and talked to him, iteratively. If we happened to disagree, we would debate until the other was fully convinced that it was going to be better with or without the modification(s). Who is more senior or who is paying didn't affect those decisions.
I am never afraid of making changes to the scripts. I don't think it's an insult to ask to make changes. I believe it's our job to write and change what we write depending on the story line, as a tailor who would adjust the fits. It's a learning process.
Andrew is so detailed-oriented as well as determined. If he found that any scenes were not in the direction he desired, he would immediately bring it up. He was often right.
"Sister, regarding the arguments between the lead actor and his mother, each time I'd like it to have a variety of feelings: sarcasm, aggressive, crying, ... throughout the story "
"Sister, this sounds like mom didn't love the son at all, could you make the mom show her feeling more?"
"I think this dialogue is way too deep into the subject matter. Some might not know art enough to get it. Could you use non-technical terms but retain the same meaning?"
"Could you lay down the groundwork from the beginning why the lead actor is sometimes uncontrollably aggressive?"
"In the end, I'd like the lead actress to resolve everything".
etc.etc.
I used to tell Andrew that I was very surprised and impressed why and how Andrew came up with these comments. "Did anyone guide you?" But after many times of exchanging thoughts and conversations, I could tell that he's a natural. He knows like a person who reads and watches a lot and very experienced.
When the drama first aired, I was stunned, overwhelmed. After it was finished, I sent him a message "IT "S SO COOOOLLL..!!!" He called back very soon after while he was in the editing room day and night. He asked me to comment his work straightforwardly.
I told him from the bottom of my heart how happy I was to see Andrew did everything precisedly in the script, including the pace of the lakorn, how long the camera focused on certain people or things. It was exactly what I wrote. It was such an honor to be the writer.
I had experienced directors or editing jobs who only care about speed.
The pace of dramas and action are very different. People these days don't understand. They don't know how to tie one scene to the other. I thanked him for making the lakorn I had been waiting for.
Whoever wanted to make lakorn with high rating or for profit will not make such lakorn.
Oh I almost forgot to mention about Mana Production, Andrew's company's name.
He and his friends helped me with the explanation. Mana is the fruit that god send to human to eat. It will fall from the sky every day. But as soon as, human starts to get greedy, collecting the fruit (for future use), or try to grow it themselves to increase the quantities, Mana will never fall again.
----------------
ปราณ ประมูล เขียนบทอยู่ช่อง7มา15ปี เขียนให้ดาราวิดีโอส่วนใหญ่ ละครออนพันทิพหลายเรื่อง ก็เป็นเวอร์ชั่นของพี่เค้า เช่น วันนี้ที่รอคอย น้ำใสใจจริง(ฉบับศรราม-เต๋า) บ่วงหงส์ เขียนให้พี่คิง-พี่นิด 2เรื่อง คือปริศนา(เทย่า) และมายา(ซอนย่า) จากนั้นก็ออกมาโดยถาวรจากช่อง7
จากคุณ : clementina - [ 25 ก.ย. 49 22:29:02 ]
ปราณประมูล เป็นคนในครอบครัว "ศรัทธาทิพย์" อีกคนทีเก่งมาก ๆ
เป็นนักเขียนบทที่เก่ง และเคารพบทประพันธ์มาก ๆ
จากคุณ : เจ้าหญิงส้ม - [ 26 ก.ย. 49 11:01:27 ]
ขอบคุณ ที่ช่วยเขียนถึงละครเรื่องนี้อีก นึกว่าจะไม่มีใครมาคุยถึงให้มีความสุขอีกแล้ว ละครจบ เหมือนงานเลี้ยงที่แสนสนุกงานนึงต้องเลิกรา..ยังไม่อยากกลับบ้าน นั่ง
อยู่..เหมือนเดียวดาย ในมุมนึงของงาน ที่เค้าเก็บกวาดสถานที่กันเสร็จ ให้งานเลี้ยงใหม่มาแทน
แต่แล้ว หันไป ยังเห็นคนอื่น ที่ก็รัก อาลัยงานนี้ด้วยกัน
ทำให้อบอุ่นใจ..เออ..มันต้องมีคนเหมือนเราอยู่บ้างดิ..
คิด ถึงพี่เช็ค-สุทธิพงศ์ ธรรมวุฒิ แห่งทีวีบูรพา แกเล่าว่าตอนถือแฟ้มโปรเจ็คท์รายการคนค้นคน..ร่อนเร่ไปไม่รู้กี่ช่อง ไม่รู้กี่บริษัท แล้วถูกเค้าปฏิเสธมา ว่างานนี้ไม่ "ขาย" หรอก..อย่าทำเลย
พี่เช็คบอกว่า..ก็ยังคงถือแฟ้ม..เดินหาคนสนับสนุนต่อไป ด้วยความเชื่อว่า
..มันต้องมีคนเหมือนเราอยู่อีกเยอะสิ ต้องมีสิ
จากคุณ : clementina - [ 1 ต.ค. 49 02:38:29 ]
ปราณประมูล ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์ คือ
ครูแอ๊น(เอเอฟ1) พี่เค้าสอนวิชาเขียนบทละครทีวีเป็นอจ.พิเศษที่อักษรฯจุฬาฯด้วย
ผลงานเขียนบทละครต่อไปที่กำลังอยู่ระหว่างถ่ายทำคือ "จอมใจ" ของพี่ไก่ วรายุทธ
เป็นพี่สาวคนโตของ...น้องสามคนคือ..
ชาย-ดลกมล ศรัทธาทิพย์ คนเขียนบทร่วมเรื่อง "โหมโรง" ล่าสุดเห็นเล่นเรื่อง "จี้" เป็นจ่าอะไร ที่ตัวโตๆ ขำๆมาก
เล็ก-ดวง หทัย ศรัทธาทิพย์ ที่เป็นนักเขียน ปัจจุบันติดตามผลงานได้ในนิตยสาร17และกำลังเล่นละครเรื่องบัวปริ่มน้ำ ในบทเล็กๆ แต่ฮา เพิ่งออกคุยแหกโค้งไปเดือนก่อน กำลังจะออกโอโน่โชว์คู่กับครูรัก(น้องสุดท้อง) ช่วงทูแมนโชว์เร็วๆนี้
และครูรัก ศรัทธา ศรัทธาทิพย์(อันนี้คงไม่ต้องขยายความ)
จากคุณ : clementina - [ 1 ต.ค. 49 21:46:29 ]
>>>>>>>>
>>...<<< 
บทความคุณ ปราณประมูล ใน VOLOUME
ขอบคุณภาพบทตวามทั้งหมดคุณ ป้านให้มา ขอบคุณคะ
โดย: ป้าน IP: 203.152.61.2 วันที่: 11 ธันวาคม 2551 เวลา:13:36:01 น.
http://www.bloggang.com/mainblog.php?id=sang&month=10-12-2008&group=2&gblog=24
ความเดิมตอนที่แล้ว ได้เล่าถึงการปั้นดาราทีวีว่ากว่าจะได้มาประดับวงกาสสักคนมันแสนยากเย็นเข็นครก
หนำ ซ้ำจำต้องให้น้องเขาเข้ามาตั้งแต่ยังเด็ก จะให้รอจนจบปริญญาตรีแล้ค่อนเริ่มต้นนั้นมันบ่ายคล้อยเกินไปแล้ว เพราะกระบวนการปั้นดาวนั้นใช่จะเนรมิตกันได้ในพริบตา มันต้อวฝึกวิทยายุทธ์กันนานนับปี กว่าจะสามารถยืนได้ตัวเองอย่างเป็นตัวจริงเป็นที่ยอมรับของสถานี เป็นที่เรียกใช้ของผู้ผลิต เป็นที่เรียกร้องของประชาชนคนดู
นั่นคือแค่เรื่องฝีมือ วิชาการแสดง บุคลิกท่าทางเท่านั้นนะคะ ยังไม่ได้พูดเรื่องการโมดิฟายด์รูปโฉมโนมพรรณ
แน่ นอน...คนที่จะได้รับการเลือกสรรคัดกรองมาจากเด็กๆนับร้อยนับพันให้มาทดลอง แสดง ทดสอบหน้ากล้อง หรือถ่ายภาพทำพอร์ดโฟลิโอ แปลว่ารูปร่างหน้าตาเขาต้อง"มีของ"ในระดับหนึ่ง แต่ดาราทุกคนจะค่อยๆสวบขึ้น หล่อขึ้นคนละนิดคนละหน่อยในจำนวนวันเดือนปีที่ผ่านมา ยิงอยู่นานก็ยิ่งดูดี....................................
กว่าจะ สวยหล่อเข้าที่เข้าท่า บางคนเกิน 5 ปีแล้ว ยังสวยไม่เสร็จ แล้วถ้าเริ่มต้นตอนอายุ 21 ปี กว่าจะสวยเสร็จอายุก็ปาไป 27-28 ปี ไหนเลกจะทันพวกเริ่มสวยตั้งแต่อายุ 13 ปี พออายุ 20 ปีน้องเขาก้เพอร์เฟ๊กตืไปทั้งร่าง พร้อมเป็นพรีเซ็น
เตอร์สินค้าความงามระดับโลกทุกยี่ห้อหัวจรดเท้า ใครสนใจก็ว่ามา
ต้องรีบเข้ามาเร็วๆสวยหล่อให้เร็ว เก่งให้เร็ว และกอบโกยให้เร็ว เพราะอะไรรู้ไหม เพราะ.....วันหมดอายุของดารามันมาเร็ว!!!!
ไม่รู้ว่าข้าพเจ้าอยู่มานานมาก...นาน...จนไม่อยากจะพูด (แล้วจะพูดทำไม)หรือไฉนจึงได้เห็นดาวที่พ้นขอบฟ้าขึ้นมาส่องประกายบาดตา แล้วก้หมดอายุไปหลายเจเนเรชั่นเหลือเกินแล้ว
แหงนมองดูดาราจากขึ้น ไปตก จากขึ้น ไปตก หันหน้าไป หันหน้ามา รวดเร็วเหมือนไปนั่งดูเทนนิสวิมเบิลดันที่ข้างสนามนั่นเชียว
กี่ ครั้งแล้วหนอที่ต้องได้รับคำสั่งว่า...ให้รีบเขียนเจาะมาเป็นฉากๆๆเพื่อน้อง คนนี้ด่วน เพราะเขามีเวลาให้น้อย มีงานอื่นมาก จะให้คิวเราได้แคเภายในเมื่อนั้นเมื่อนี้เท่านั้น หรือต้องมาแก้ไขบทด่วน เพราะน้องคนนั้นเขาแรงมาก....บทจะเดินออกจากกองถ่ายเขาก็เดินออกไปเลย ไม่เห็นแก่หน้า น้าอาป้าลุงคนไหนที่ร่วมอยู่ในโปรดักชั่นทั้งสิ้น เพรสะเขาหมดสัญญากะที่นี่แล้ว ณ วันนี้ เขาจะไปอยู่ที่อื่นแล้ว ณ พรุ่งนี้ เพราะฉะนั้นนาฬิกาตี 12 ปั๊ปเขาจะกลายร่าง... ไปแล้วไปลับไม่กลับคืน
อ้อ...ส่วนน้องคนนู้นน...เขาอยากจะมาถเยตอนไหน เขาค่อยมา บางทีเขาอาจหายตัวได้ เพราะฉะนั้นช่วยส่งบททั้งหมดมาให้ได้ไหม รีบเขียนเร็วๆหน่อย เขาจะมาปรากฎร่างเมื่อไร....ที่ไหน เวลาใด จะได้รวบตึงดึงบทของเขาออกมาถ่ายได้ทันที ทุกที่ ทุกที่เลย อะไรนะ...เขียนไม่ทันหรือ มีกีมือ...สองมือไม่ใข่หรือ ก็เขียนสองมือพร้อมกันสิ มือซ้ายฉากหนึ่ง มือขวาฉากหนึ่ง แล้วถ้าสองมือเขียนไม่ทัน เอา...เอ้อ....อวัยวะอี่นมาร่วมเขียนด้วยก็ได้
เอ้อ... พี่คะ...หนู...คน...นะคะพี่ คนเขียนบทค่ะ อ้าว! เหรอ..น้อง...น้องเป็นคนหรือ พี่นึกว่าเครี่องกดเอทีเอ็มเสียอีก ทำไม่ได้เหรอ ที่นี่ไม่มีคำว่าไม่ได้ ไม่ได้-ต้องได้
จากวันที่น้องจะเอาอย่างไรก็ได้ จะทำอย่างไรก็ได้ ใครๆก็อยากได้ตัวมาปรากฎในละครของเขา ทำไมมาถึงวันที่...ไม่มีบทให้เล่น...เร็วเหลือเกิน
มันมาเร็วจริงๆ ถ้าคุณไม่มีอะไรที่...จริง...สักหนึ่งประการดังต่อไปนี้ กล่าวคือเป็นตัวจริง เสียงจริง เก่งจริง นิสัยดีจริง คอนเน็กชั่นดีจริงๆเพราะไอ้เรื่องหล่อจริงๆสวยจริงๆแต่ข้างในไม่มีอะไรเลย มันช่างไร้ค่าจริงๆเพราะแค่หล่อแค่สวยบอกแล้ว...จัดให้ได้
เพราะ ฉะนั้น...จึงไม่มีอะไรง่ายเลยสำหรับอาชีพดารา กว่าจะได้เป็นดารา...มันยาก อาจมีบางคนบอกว่าง่าย เด็กบางคนนอนหลับไปคืนเดียว ตื่นมาดังเสียแล้วจนทำตัวไม่ถูก ดึงไม่หยุด ฉุดไม่อยู่ แต่ไม่จริงหรอก...เบื้องหลังกระบวนการที่ทำให้เขาเหล่านั้นดังกี่คนที่เหน็ด เหนื่อยทำงานหนัก กี่คนที่ต่อสู้ กี่คน...ที่ต้องอัด ทั้งแรงเงิน แรงความสามารถ แรงกายแรงใจ คิดค้นกระบวนยุทธ์ เล่ห์กล มนตร์คาถา แล้วยื่งยากเข้าไปอีก ที่จะยืดเวลา หมดอายุไปนานแสนนาน
ดาราทืวืกล่มที่ข้าพเจ้าขออนุญาตนับว่าเป็นเจเนเรชั่นเดียวกับตัวเอง นั่นคือนับว่าเข้ามาทำงานในช่วงเวลาร่วมสมัยกัน
แล้วยังไม่หมดอายุ มีบทให้เล่นตลอดเวลา แถมยังเป็นตัวขายตัวดึงดูดผู้ชมในฐานะดาราอีกด้วยนั้มีไม่มาก แต่ก็ไม่น้อย
หลายคนก้าวจากบทบาทของดารา ไปสู่พิธีกร ผู้กำกับฯ ผู้จัดรายการ จากข้างหน้าไปอยู่ข้างหลัง หรือควบสองฐานะบทบาทแล้วยิ่งประสบความสำเร็จก็มี แต่ที่มีมากกว่า...คือคนที่จางหายไป
จะไม่เป็นไรเลยหากคนที่จางหายไปเป็นเพราะตัวเขาเอง...
เลือก ที่จะจางหาย เพราะเมื่ออิ่มกับงานชนิดหนึ่ง เพียงพอแล้วกับงานหนึ่ง จึงเปลี่ยนงานใหม่ที่ทำให้ลงตัวมากขึ้น มั่นคงมากขึ้น มีครอบครัว มีลูกเป็นกองๆมีภาระอื่นมาให้เลือกทำ หรือที่บ้านรวย มีกิจการอย่างอี่นให้ต้องไปสานต่อ หรือได้ผัว เมียรวย มีกิจการอี่นให้ต้องไปสานต่อ หรือได้ผัว เมียเศรษฐี มหาเศรษฐีทายาทผู้ยิ่งใหญ่...นั่นคือเรื่องธรรมดาๆ
แต่หลายคน...ที่ยังรักจะทำงานนี้อยู่กลับเจอกับสถานะการณ์ที่เรียกว่า......ไม่มีบทให้เล่น!!!!!!!
โดย เฉพาะอย่าวยิ่งดาราที่...ขอเลือกบทหน่อยเถอะ เลือกบทในที่นี้หมายความว่าถ้าจะเป็นพ่อ ขอไม่เป็นพ่อ..ที่เดินออกมาทาผมข้างขมับให้เป็นสีขาว แล้วนั้งอ่านหนังสือพิมพ์
ดื่มน้ำ แล้วพูดว่า เอ...วันนี้ลูกเราทำไมกลับดึกจังคุณ อืม...
เหรอ...จ๊ะๆๆอ้าว...แจ๋ว...ไปยกอาหารค่ำมาสิ อะไรแบบนี้...
ไปวันๆ
แต่ขอเป็นพ่อ...ที่มี "อะไร" ให้ทำหน่อย
ขอเป็นแม่...ที่มีบทบาทส่งผลกับเนื้อเรื่องหน่อย
เฮ้อ...จบแระ
<<>>>
โดย: ป้าน IP: 203.152.61.2 วันที่: 11 ธันวาคม 2551 เวลา:18:42:26 น.
และให้ความคิดเห็นกับบทความนี้ที่มีต่อแอนดริวว่า
"เขียนดีเนอะ.....คนของเราโดนเจ๊เธอเหวี่ยงแค่ทากๆ ไม่โดนจังๆๆ ไม่บาดเจ็บมาก โดนซะมั่งก็ดี.......สม สม มาดูกันว่างวดใหม่นี้ อาจจะผิดหู ผิดตา ก็ได้ มีเอ๋อ กันบ้างละ"
เพราะเธอคือ “หัตถาครองพิภพ...คนเขียนบทละคร 7 สี" … วันเดือนที่ผ่าน ผลงานที่หาย...จาก "ปราณประมูล สู่ ศัลยา "
คนเขียนบทละคร ประดุจ “มือปืนรับจ้าง” หากพูดแบบนี้ ก็คงฟังดูไม่ผิดมากนัก ยิ่งยุคทองของละครโทรทัศน์ไทยช่วงหนึ่งเฟื่องฟู รุ่งเรือง การแข่งขันสูง ละครโทรทัศน์ไม่ได้สู้กัน เพียงแค่ ช่อง กับช่อง แต่ต้องสู่กันแบบ ค่ายต่อค่าย มีคนเขียนบทละครในสังกัดของตัวเอง เพื่อ รีบสร้างสรรค์บทละครดีๆออกมา ทั้งนี้ บทละคร คือ”หัวใจ” ของงานละครโททัศน์จริงๆ
สมัย ก่อน ละครโทรทัศน์ เน้นทำละคร จาก วรรณกรรม นิยาย ที่มีความนิยมมาก คนเขียนบท ละครจึงต้องทำงานหนัก ทั้งอ่านนิยายเพื่อต้องตีโจทย์ให้แตก ในการนำมาเขียนเป็นบทละครโทรทัศน์ อีกทั้งต้องเคารพบทประพันธ์ หรือเจ้าของนิยายควบคู่ไปด้วย งานเหล่านี้ถือว่าเป็นงานยากมาก ละเอียดอ่อน และต้องใช้มืออาชีพ
สำหรับอาชีพคนเขียนบทละคร โทรทัศน์นั้น เป็นอาชีพที่ดี เงินดี แต่ทำงานกันหนัก และแบกความกดดันไว้สูง ข้าพเจ้าเชื่อว่า คนที่ทำงานด้านนี้คงจะเข้าใจว่าคำกล่าวนั้นไม่ผิดไปจากความเป็นจริงเลย คนเขียนบทละครในปัจจุบันก็เกิดเยอะ และก็ดับเยอะ เพราะ ผลจากคำกล่าวข้างต้นคือ งานหนัก เหนื่อย กดดัน และต้องรับผิดชอบสูง มีเพียงไม่กี่คนที่จะอยู่ในวงการนี้ได้อย่างงามสง่า งดงาม และยิ่งใหญ่ และ สามารถเรียก และใช้ คำว่า “ครูบาอาจารย์” ในศาสตร์นี้ได้อย่างชื่นชม สำหรับหน้ากระทู้นี้ ข้าพเจ้าขอกล่าวถึง ครูสองท่าน ผู้หญิงสองคน ที่สำคัญของวงการเขียนบทละครโทรทัศน์ นั่นก็คือ .....
“ศัลยา” และ “ปราณประมูล”
จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 17 ต.ค. 51 15:34:47 ]
ความคิดเห็นที่ 2
ศัลยา และ ปราณประมูล คือ คนเขียนบทละครโทรทัศน์คนสำคัญยิ่ง ของสถานีโทรทัศน์สีกองทัพบทช่อง 7 โดยเฉพาะค่ายยักษ์ใหญ่อย่าง ดาราวีดีโอ ละครสมัยที่ดาราวีดีโอครองเวลาออกอากาศ 5 วันต่อสัปดาห์ ยังคงเป็นที่กล่าวขวัญกันในหมู่คนเบื้องหลังว่า “หนัก เหนื่อย” เพราะต้องถ่ายไปออกอากาศไป คนเขียนบทต้องแบกรับความต่อเนื่องของทีมงาน เพราะบทต้องเสร็จ งานกองถ่ายจะได้เดินไปได้อย่างมีกำหนด เหมือนว่า “ศัลยา” และ “ปราณประมูล” จะเป็น คนเขียนบทรุ่นใหญ่ มืออาชีพ ที่สลับกันเขียนให้กับ ดาราวีดีโอ และ ช่อง 7 ละครแต่ละเรื่อง โด่งดัง และ เป็นอมตะ อยู่ในความทรงจำของ กลุ่มคนดูละคร 7 สี มาถึงเดี๋ยวนี้
นามปากกา ที่ขึ้นอยู่ไตเติ้ลของละครดาราวีดีโอ ภายใต้ชายคา 7 สี คงรับประกันได้ว่า “ ศัลยา” และ “ปราณประมูล” นั้น สร้างงานเขียนบทละครโทรทัศน์ ออกมาได้อย่างสนุกและน่าติดตามหลายเรื่อง เรตติ้งสูง จนสร้างประวัติการณ์ของละครไทยไปเลยทีเดียว อย่าง คู่กรรม , สายโลหิต , อีสา ของ ศัลยา / วันนี้ที่รอคอย,เชลยศักดิ์ ,น้ำใสใจจริง ตำรับรัก ของ ปราณประมูล
แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 51 15:38:35
จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 17 ต.ค. 51 15:37:58 ]
: ย่ามฝัน, ... P I N E W O O D ..., ปู่ต้า, เสือยิ้มยาก
ความคิดเห็นที่ 3
วันเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็ต้องเปลี่ยนเป็นอนิจจา เมื่อวงการละครโทรทัศน์ไทยเริ่มมีการปรับเปลี่ยนระบบ ผังรายการ รวมทั้งเวลาการออกอากาศ “การตลาด” คือ ยุทธศาตสตร์สำคัญที่สุด ดรรชนีความนิยม หรือที่เรียกว่า”เรตติ้ง “ จึงถูกมาครอบงำงานสร้างสรรค์อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ เมื่อใจคนเกิดขัดแย้ง ผลงานเกิดความต่าง การเข้ามาใหม่ของทีมเขียนบทละครใหม่ๆ ตามนโยบายใหม่ที่เน้นเรตติ้งก็มาถึง นั่นคือ สัจธรรม นั่นคือ ความจริง และ นั่นคือ...การเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น
เราไม่ทราบถึงมูลเหตุ ความเป็นไป ของความจริงได้แน่ชัดว่า เหตุใด “ปราณประมูล” ที่เขียนละครให้ ดาราวีดีโอ ให้ 7 สี เรียกว่าเบอร์หนึ่งของสถานี จึงย้ายวิก ย้ายช่อง หนีไป เขียนบทละครให้ช่อง 3 สถานีที่เรียกว่าเป็นช่อง”คู่แข่ง” เกิดคำถามตามมามากมาย แล้วทำไม 7สี !?? จึงปล่อยให้คนเขียนบทละครดังๆมือหนึ่งหลุดออกจากบ้านหลังใหญ่ ของตัวเอง แล้วทำไม คนเขียนบทละคร” ปราณประมูล” ต้องไป ไม่มีใครรู้คำตอบที่แน่ชัด นอกจาก “ปราณประมูล” เท่านั้น หลายคนมองว่า เพราะธุรกิจ แต่..หลายคนก็เชื่อว่า “ เพราะความสบายใจ” อยู่ที่ไหนเราสบายใจเราอยู่ ที่ไหนเราอึดอัดเราก็ไป”
ทุกวันนี้ไม่มี ไม่เห็น นามปากกา ” ปราณประมูล” ในเครดิต ไตเติ้ล” ของละคร 7สีอีกแล้ว นอกจาก ละครเก่าๆ ที่ยังทรงคุณค่าและเป็นอมตะเท่านั้น ที่ฝากไว้ในความทรงจำของแฟนละครโทรทัศน์ 7สี ไว้เพียงแค่ระลึกถึง
จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 17 ต.ค. 51 15:39:50 ]
: จันทร์กุมลัคนา, เสือยิ้มยาก
ความคิดเห็นที่ 4
การจากไปของ “ปราณประมูล” ทิ้งลาจอ 7 สีด้วยเรื่องสุดท้ายเรื่องใด ข้าพเจ้าไม่ทราบ และคงไม่มีสิทธิ์ที่จะเห็น นามปากกานี้ที่หน้าจอ 7 สี อีกแน่นอน เมื่อ 7 สี สูญเสีย “ปราณประมูล” ไป ยังพอเข้าใจ แต่ ใจเริ่มร้าวมากขึ้น เมื่อกระแสข่าวการสกัดดาวเด่นจาก “ ศัลยา” เริ่มมีให้เห็นใต้ชายดาราวีดีโอ และ 7 สีอีกระลอก “ศัลยา” เป็นนามปากกาครูบาอาจารย์ ที่ถือว่าเป็นคนที่เคียงบ่าเคียงไหล่ มาพร้อมคุณสุรางค์ เปรมปรีด์ , คุณไพรัช สังวรวิบุตร ในฐานะคนเขียนบทละครโทรทัศน์ สร้างชื่อให้ดาราวีดีโอ ให้สถานี มามากมาย จากรางวัลการันตีหลายสำนัก จนเรียกได้ว่า
“ศัลยา” คือ คนเขียนบทละครโทรทัศน์เบอร์หนึ่งของวงการ ก็คงจะไม่เกินไปนัก บัลลังก์คนเขียนบทเบอร์หนึ่งของ 7 สี สั่นคลอนเมื่อไม่กี่ปีที่ผ่านไป ด้วยมูลเหตุ อันใด ข้าพเจ้าก็ไม่ทราบชัด เช่นเดียวกัน “ศัลยา” คนเดียวที่รู้ และเข้าใจว่าเกิดสิ่งใด กับการหยุดเขียนบทละครไปหลายปี และ ไม่มี “ศัลยา” ในไตเติ้ลละครของดาราวีดีโอ อย่างที่เคยเป็น และขณะนี้ มีกระแสว่า “ศัลยา” กำลังจะถูกปัดออกจาก 7 สี ทำไม!!?? และ เกิดอะไรขึ้นในชายคา 7 สี ถึงต้องสละบุคลากรคุณภาพเช่นนี้ไป
ไม่มีคำตอบ ...ไม่มีใครรู้ได้แน่ชัด ....นอกจาก.... ดาราวีดีโอ / ช่อง 7 และ ศัลยา เอง
นั่นคือ การเปลี่ยนแปลง และมันคือการเปลี่ยนไป
อนิจจา และ สัจธรรม อย่างนั้นหรือ ที่เราต้องเข้าใจสถานะของความจริงว่า
....มีมา ก็ ต้องมีไป มีขึ้น ก็ต้องมีดับ....
แต่ ข้าพเจ้ายังเชื่อว่า “ศัลยา” และปราณประมูล” คือ ระดับครูบาอาจารย์ คือ คุณภาพที่จะไม่ใช่แค่ดวงดาว หากแต่เป็น “ดวงตะวัน” ที่ยอแสงเพียงแค่บางเวลา แต่ทว่า ดวงตะวัน จะต้องกลับมาส่องแสงยิ่งใหญ่ อีกไม่นานเกินรอ
ขอบูชาด้วยความรัก และเคารพยิ่ง
ด้วยจิตใจอันศรัทราผลงานของท่านทั้งสอง... ตลอดไป
พระนายไวยวงศา
ความคิดเห็นที่ 7
ด้วยความระลึกถึงค่ะ
จากคุณ : mynameisTT - [ 17 ต.ค. 51 15:51:00 ]
ความคิดเห็นที่ 8
ชื่นชมคนเขียนบททั้ง 2 ท่านเช่นกัน เพราะสมัยก่อนดูละครช่อง7มาตลอดก็ด้วยบทที่ดีที่สุดของทั้ง 2 ท่านนี่แหละ
ถ้าคุณศัลยาจะย้ายช่องอีกคนก็ยินดีและจะคอยติดตามผลงาน
ปล่อย ให้ช่อง7 มีแต่คนเขียนบทแย่ๆไปเถอะ ทุกวันนี้เรายังไม่เห็นว่าช่อง7 จะมีนักเขียนบทโทรทัสน์คนไหนดีได้เท่าทั้ง 2 คนเลย จะมีก็ ภาวิต
หรือคุณรัมภา ภิรมย์ภักดี ที่เขียนบทได้ดีมาก ส่วนคนอื่นๆน่ะเหรอ อย่าให้พูดถึง
ผลงานออกมาไม่เคยประทับใจ บทซ้ำซากวนเวียน ทำได้แค่เรตติ้งดีเท่านั้นแหละ
แต่อย่าคิดว่าจะได้ใจคนดูจนคนดูรู้สึกประทับใจ มันไม่ใช่
บอกได้เลยว่านักเขียนบทใหม่ๆของช่อง7ทุกวันนี้ยังไม่มีใครทำได้ดีเท่าคนเก่าๆแม้แต่นิดเดียว
จากคุณ : แฟนละครไทย - [ 17 ต.ค. 51 16:11:14 A:124.121.103.73 X: TicketID:184639 ]
ความคิดเห็นที่ 9
นักเขียนบทโทรทัศน์สมัยนี้เอาแต่เขียนเพื่อเรตติ้งเพื่อที่จะได้มีงานได้เงินเยอะๆ
แต่ฝีมือเทียบไม่ติดกับคนรุ่นเก่าแม้แต่นิดเดียวที่เขียนบทด้วยหัวใจ ด้วยความรักในผลงานนั้นๆจริงๆ
จากคุณ : แฟนละครไทย - [ 17 ต.ค. 51 16:13:17 A:124.121.103.73 X: TicketID:184639 ]
ความคิดเห็นที่ 10
เสียดายจริงๆ
จากคุณ : ... P I N E W O O D ... - [ 17 ต.ค. 51 16:14:40 ]
ความคิดเห็นที่ 14
ทำไมเรารู้สึกเสียดายกันนักนะ
แต่ยอมรับว่าสะเทือนใจนิดๆกับการเปลี่ยนแปลงแบบกู่ไม่กลับหลายอย่างของช่อง7
อาจจะเพราะเราเป็นคนรุ่นเก่า คอนเซอร์เวทีฟ ไม่ค่อยชินกับการเปลี่ยนแปลงแบบเร็วปรู๊ดปร๊าด หรือละครฉูดฉาดฉาบฉวยแบบใหม่ๆก็เป็นได้
อย่าลืมว่าฐานคนดูส่วนใหญ่คือหญิงแก่แม่บ้านซะส่วนใหญ่(อุ่ย!!! o__O")
นะคะคุณแดง
จากคุณ : หางเปีย หูหมา - [ 17 ต.ค. 51 16:41:55 ]
ความคิดเห็นที่ 15
ละครช่อง 7 สมัยนี้ เรตติ้งดีแต่ไม่มีความประทับใจเหมือนแต่ก่อนเลย
พอละครจบ อารมณ์ก็จบไม่มีความรู้สึกว่าอยากกลับไปย้อนดูเหมือนละครสมัยก่อน ๆ อ่ะที่ดูกี่ทีก็ประทับใจ
ลูกโป่ง
จากคุณ : woBBow - [ 17 ต.ค. 51 16:45:49 ]
ความคิดเห็นที่ 16
เป็นโอกาสดีที่คนรุ่นใหม่จะไปพิสูจน์ฝึมือ
แนะนำให้คุณพระนายเสนอตัวเข้าไปทำเลย
น่าจะทำได้ดีมาก ๆ เพราะดูละครมากมายจริง ๆ
โอกาสมาแล้ว...
จากคุณ : เอกัคตา - [ 17 ต.ค. 51 16:47:49 ]
ความคิดเห็นที่ 17
^
^
ไม่เอาครับ คนเขียนบทรุ่นใหม่ๆพยายามจะเขียน จะเป้นนักเขียนอาชีพ แต่ พอเข้าไปจริงๆแล้ว ก็อยู่ได้ไม่นานครับ เพระปัจจัยอะไรหลายๆอย่าง
ข้าพเจ้าชอบละคร รักษ์ละครไทย แต่ ยังไม่อยากเขียนบทละครตอนนี้ รอให้ได้เป็นลูกศิษย์ อ. ศัลยา ก่อนครับ อิอิ
จากคุณ : คุณพระนายไวยวงศา - [ 17 ต.ค. 51 16:51:26 ]
ความคิดเห็นที่ 18
องค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เคยตรัสไว้ว่า ..
โลกในวันข้างหน้า ของดี สิ่งดีๆ หรือแม้กระทั่งคนดีดี
จะเหลือเพียง 1 ส่วน จาก 4 ส่วน .. ก้อแค่นั้นแล ๛๛๛
whiterose
จากคุณ : Full-man - [ 17 ต.ค. 51 17:09:49 ]
: ม่าว
ความคิดเห็นที่ 19
อ่านแล้วรู้สึกใจหาย..จริงๆนะคะ
เห็นด้วยกับ #15 นะคะว่าดูละครตอนนี้รู้สึกไม่ประทับใจ
และอยากจะกลับไปดู..เหมือนละครสมัยก่อนๆ
จากคุณ : ต้นไม้ไร้ใบ - [ 17 ต.ค. 51 17:12:32 ]
ความคิดเห็นที่ 20
คงมีคนคิดแบบนี้มั้งคะ
"คลื่นลูกเก่าไม่ไป คลื่นลูกใหม่ก็ไม่เกิด"
จากคุณ : ป้าตัวกลม - [ 17 ต.ค. 51 17:19:27 ]
ความคิดเห็นที่ 21
#20
แต่มันจะไม่มีคลื่นลูกใหม่มาเลยไงครับ หมดสิ้นคลื่นลมทะเล เอวัง
จากคุณ : Heian - [ 17 ต.ค. 51 17:38:34 ]
ความคิดเห็นที่ 22
เป็นวงการที่คนอยากเกิดมีเยอะ แต่คนได้เกิดจริงๆ กลับไม่ค่อยมี แต่ที่ยิ่งกว่าคือคนที่เกิดนั้น มีกี่คนที่เป็นคนคุณภาพ
จากคุณ : รพินทร์ - [ 17 ต.ค. 51 17:42:05 ]
: คุณพระนายไวยวงศา, อนาฆิส, ม่าว, ก็นานะไง จำกันไม่ได้เหรอ, Nongsea
ความคิดเห็นที่ 23
พออ่านกระทู้นี้ ก็เลยนึกถึงเรื่องสู่แสงตะวัน
จากคุณ : august_d - [ 17 ต.ค. 51 17:50:47 ]
ความคิดเห็นที่ 24
รู้สึก ทะ:-) ๆ กับคำขึ้นต้นใน คห.ที่ ๔ "การจากไปของ---" คืออ่านแล้วใจหาย
...เห็นด้วยกับหลาย ๆ ความเห็น ช่อง ๗ ได้เปลี่ยนแปลงแล้วจริง ๆ หรือ สำหรับ
ข่าวนั่นขอไม่เชื่อไว้ก่อน เพราะญาติยังไงก็คงเป็นญาติกัน คงไม่ทำร้ายกันหรอก
แก้ไขเมื่อ 17 ต.ค. 51 18:08:24
จากคุณ : xiaolongsan - [ 17 ต.ค. 51 18:07:41 ]
: ม่าว
ความคิดเห็นที่ 25
พออ่านกระทู้จบก็ถอนหายใจออกมาแบบไม่รู้ตัวดัง เฮ้อ..เลยค่ะ ถึงว่าหลังๆ มานี่ทำไมถึงได้ดูละครช่องเจ็ดแล้วรู้สึกว่ามันไม่สนุกเอาซะเลย จนถึงกับได้เลิกดูไปแล้วตอนนี้ นักเขียนทั้งสองท่านนี้ถือว่าเป็นนักเขียนคู่บุญบารมีของช่องเจ็ดเลยน่ะ ตั้งแต่เด็กๆ ที่เริ่มจะดูจะติดละคร ทุกครั้งที่ละครมาพอไตเติ้ลขึ้นก็จะได้เห็นชื่อ ปราณประมูล หรือไม่ก็ ศัลยา ที่ตอนต้นของไตเติ้ลมาตลอด จนมีความรู้สึกว่าเป็นความเคยชินเหมือนช่องเจ็ดมีคนเขียนบทอยู่แค่สองคนนี้ เท่านั้น รู้สึกอย่างนั้นจริงๆ วันก่อนมีกระทู้เรื่องเปลี่ยนคนเขียนบทเรื่อง ศิลามณี จาก ศัลยา ไปเป็นคนอื่นก็ได้แต่ใจหายไปทีแล้ว มาวันนี้คุณปราณประมูล กำลังจะไปจากช่องเจ็ดอีกคนหรือค่ะ?
อะไรหนอที่ทำให้นักเขียนบทชั้น ครูที่อยู่คู่ช่องเจ็ดมานานขนาดนี้ นานจนเราคิดว่านักเขียนบททั้งสองท่านนี้คือโลโก้ของช่องเจ็ดไปแล้ว ยิ่งกว่าพระเอกนางเอกของช่องซะอีก เพราะไม่ว่าจะพระเอก หรือนางเอกพอเล่นไปได้สักพักก็ต้องกลายไปเป็นตัวรอง ตัวร้าย หรือไม่ก็ตัวพ่อ ตัวแม่ แต่คนเขียนบทก็คือคนเขียนบทอยู่เหมือนเดิม วันเวลาไม่ได้ทำให้เปลี่ยนบทบาท มีแต่จะทำให้มีประสบการณ์และการสร้างสรรผลงานที่ดียิ่งๆ ขึ้นไป ต้องมามีวันนี้ วันที่ช่องเหมือนจะมองข้ามท่านทั้งสองไปหรือเห็นคนอื่นดีกว่า อะไรและทำไมหนอ อยากรู้จริงๆ เฮ้อ.......
จากคุณ : Baltimore - [ 17 ต.ค. 51 18:15:51 ]
: ม่าว, Makit
ความคิดเห็นที่ 26
คุณศัลยานี่ ใช่ที่เขียนบท หลงเงาจันทร์ รึเปล่าคะ ถ้าใช่ก้ขอชื่นชมมากๆ ที่เขียนออกมาได้ละเมียดละไม และนางเอกสง่างามมาก (ทั้งๆที่มันเป็นละครน้ำเน่าแท้ๆนี่ละ)
ส่วนคลื่นลูกใหม่ ส่วนตัวยังไม่เจอที่ถูกใจค่ะ รู้สึกว่าถ้าดูหนังต่างประเทศบ่อยๆ จะพอเดาทางได้เลยว่าผู้เขียนบทเอามาจากเรื่องอะไร ไม่ได้ว่าลอกนะคะ แต่มันมีกลิ่นอายที่คล้ายกันน่ะ
จากคุณ : Lunar (Lunar_moon) - [ 17 ต.ค. 51 18:18:54 ]
ความคิดเห็นที่ 28
คห.26
ใช่ค่ะ "หลงเงาจันทร์" เป็นผลงาน อ.ศัลยา
อีก เรื่องที่เราชื่นชม อ.ศัลยา เป็นพิเศษ คือเรื่อง "คือหัตถาครองพิภพ" ค่ะ ไม่ทราบว่าเขียนได้อย่างไรจากนิยายเล่มบ๊างบางอย่างนั้น อ.อธิบายที่มาที่ไป และเหตุผลในการกระทำของตัวละครแต่ละตัว ชัดเจนมากๆ
ถ้า อ.ศัลยาจะไม่เขียนบทให้ช่อง 7 แล้วจริงๆ คงได้แต่บอกว่าเสียดายเหลือเกิน ฝีมือท่านสุดๆ ตัวละครหลายตัวที่ท่านได้รังสรรค์ด้วยการเขียนบทโทรทัศน์ไว้ยังโลดแล่นใน หัวใจคนไทยอยู่เลย โดยเฉพาะละครพีเรียด ไม่มีใครเขียนบทได้เนี้ยบเท่าอาจารย์อีกแล้ว เช่น สมัยอยุธยาท่านก็เขียนเป็นภาษาพูดของอยุธยา แทบไม่มีคำสมัยใหม่ปนไปให้ระคายหูเลย และได้สอดแทรกประเพณีวัฒนธรรม ความคิด ความเชื่อ วิถีชีวิตของคนในสมัยนั้นไว้อย่างลงตัวในละครพีเรียดทุกเรื่อง
จากคุณ : บัวลอยงาดำน้ำขิง - [ 17 ต.ค. 51 19:04:18 ]
ความคิดเห็นที่ 33
ชอบกระทู้นี้จัง คิดถึงงานเก่าๆ
จากคุณ : เสือยิ้มยาก - [ 18 ต.ค. 51 18:23:15 ]
ความคิดเห็นที่ 34
เคยเป็นศิษย์ เรียนเขียนบทกับคุณปรานประมูลค่ะ
เอาเรา จากที่ทำงานสายการเงิน บัญชี มารับรู้เบื้องลึก เบื้องหลังของวงการคนเขียนบทละครโทรทัศน์
ไม่เสียดายค่าอบรมที่ไปลงคลอสอบรมนี้เลย
ได้รู้จักอาจารย์ ได้เพื่อนๆดีๆ มาหลายคนเลย
อยากบอกว่า คุณปราณประมูล เป็นนามปากการ่วม ระหว่าง 2 พี่น้องศรัทธาทิพย์ค่ะ แต่จะเน้นพี่สาวเป็นหลัก
คือถ้าเหนื่อยมากๆ เค้าสองคนพี่น้อง แตะมือ ฝากกันเขียนได้เลยค่ะ
ขนาดคุณพ่อกำลังผ่าตัดหัวใจ อยู่ในห้องผ่าตัด ยังต้องปั่นบทอยู่หน้าห้องผ่าตัด
พี่เค้าพูดเล่นๆว่า ต่อไปนี้ ฉันเขียนบทคนเป็นโรคหัวใจ รับรองว่าสมจริงสุดๆ ไม่มีถูกด่าแน่นอน
ตอน ที่พี่เค้า ออกจากช่อง 7 มาจากอารมณ์น้อยใจอย่างเดียวเลย น้อยใจที่คุณนายแดง เอาละครที่เธอเขียน มาออกอากาศตอนกลางวัน (จำชื่อไม่ได้ หัทยาเป็นดีเจ)
ประกอบกับ แหม ทำงานเหนื่อยๆมาหลายปีแล้ว อยากหยุดใช้เงินบ้าง
หามาตั้งเยอะแล้ว มีบ้านแล้ว เบื่อแล้ว
พี่เค้าอยากไปขายกล้วยแขก ในวังสวนจิตร (คืออยากทำงานให้ในหลวงค่ะ)
แล้วเค้าก็มาเปิดร้านเค้ก แล้วประมาณว่ากิจการไม่ทำกำไร เลยปิดไปแล้ว
แล้วยังเป็นอาจารย์สอนเขียนบทอีกอย่าง ตอนนี้ก็ยังทำอยู่
หลังจากเบื่อมากๆจากเขียนบทมาเป็นสิบๆปี ก็มาพักทำอย่างอื่น
มีเวลาว่างมากๆ
ก็มาค้นพบว่า สิ่งที่ตัวเองถนัดที่สุดในชีวิต คือการเขียนบทค่ะ
พอดีกับช่วงที่ แอนดริวติดต่อไป ก็เลยมาเขียนให้ช่อง 3
ซึ่งไม่ใช่ว่าพอออกจากจากช่อง 7 ก็มาเขียนให้ช่อง 3 ทันทีนะคะ เว้นวรรคอยู่นานมากๆเลยแหละ
พี่เค้ามี 2 บ้าน ระหว่างเมืองไทยกับอิตาลี่ ต้องไปๆมาๆ
ไม่แน่ใจว่าช่วงที่พี่เค้าเลิกเขียนบทไป เป็นช่วงเดียวกับที่สามีพี่เค้าป่วยหนัก
ต้องสละเวลามาดูแลอย่างใกล้ชิด จนเค้าเสียไป พี่เค้าถึงกลับมาเมืองไทย
คืออยากให้ทุกคนมองว่า การที่คนในวงการ จะย้ายไปมา ระหว่างช่อง 3 กับช่อง 7
ไม่ ใช่ว่าเค้าจะต้อง โกรธ เกลียด กันจนมองหน้าไม่ได้ ถึงได้อยู่คนละช่องคนเบื้องหลัง เค้ามีเพื่อนฝ฿ง ทำงานต่างค่ายกันเยอะแยะ แล้วมีมากซะด้วย
ทำให้เวลา เห็นแฟนช่องมานั่งทะเลาะกันแล้ว น่าเบื่อมากๆ
แก้ไขเมื่อ 19 ต.ค. 51 13:43:50
จากคุณ : ตาลเฉาะ - [ 19 ต.ค. 51 12:33:22 ]
<<<<<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
ทัศนะ"ผู้เขียนบท"เมืองไทย
การ หยุดงานประท้วงของสมาคมนักเขียนบทแห่งอเมริกา เพื่อเรียกร้องรายได้เพิ่ม ในช่วงปลายปีที่ผ่านมา ส่งผลกระทบต่อรายการซีรีส์ รวมถึงงานประกาศรางวัลใหญ่อย่างลูกโลกทองคำ ที่ทำให้ไม่อลังการอย่างเคย
โดยการเรียกร้องในครั้งนี้ เพื่อต้องการให้สหพันธ์ผู้สร้างภาพยนตร์และโทรทัศน์แบ่งผลประโยชน์ในส่วนของ การเผยแพร่เนื้อหาผ่านอินเตอร์เน็ต และสื่ออิเล็กทรอนิกส์อื่นๆแต่ตกลงกันไม่ได้
ขณะเดียวกัน เหล่าดาราดัง อาทิ ทอม แฮงก์, จูเลีย โรเบิร์ต ก็ออกมายืนข้างนักเขียนบทด้วยเช่นกัน เมื่อเป็นเช่นนี้ แล้วงานประกาศรางวัลใหญ่อย่างออสการ์ ที่กำลังจะมีขึ้นปลายเดือนกุมภาพันธ์ จะออกมาเป็นอย่างไร
มามองในมุมผู้เขียนบทในเมืองไทยกันดูบ้าง
"แอ๊นท์"ทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์ เจ้าของนามปากกา ปราณประมูล กับผลงานบทละครมากมาย อาทิ สัมปทานหัวใจ,บ่วงหงส์,สะดุดรัก,จอมใจ เผยว่า
"จากการรวมกลุ่มของคนเขียนบท ทำให้ผู้ประกอบการวงการภาพยนตร์ในอเมริกาทำงานไม่ได้ เขาเลยเริ่มหันมาสนใจคนเขียนบทในเอเชีย ถ้าเราเป็นคนเขียนบทในอเมริกา เราถือว่าเป็นข้อเสีย แต่ถ้าเราเป็นคนเขียนบทเอเชียที่กำลังจะมีงานทำมากขึ้น ก็ถือว่าเป็นข้อดี สำหรับคนเขียนบทในบ้านเราถือว่าได้รับความสำคัญระดับหนึ่ง เพราะมีหลายกลุ่ม หลายวัย ใครอยู่ในช่วงฮอตก็ได้รับการดูแลดีหน่อย เด็กใหม่ก็ถูกกดค่าแรง ถือว่าราคาอยู่ที่ประสบการณ์ ประเภทละคร ความยาวของตอน"
"รัมภา ภิรมย์ภักดี" เจ้าของนามปาก "ภาวิต"กับบทละครเรื่อง ขิงก็ราข่าก็แรง,สุภาพบุรุษชาวดิน,สายใยสวาท เผยว่า
"ดิฉันคิดว่าในไทยคนเขียนบทจะมีไม่มาก เรื่องค่าจ้างสำหรับดิฉันน่าพอใจ ความสำคัญของคนเขียนบทในไทยถ้าถามว่ามีความสำคัญหรือเปล่า เวลาที่บทละครของเราลงในหนังสือพิมพ์ก็จะมีชื่อของเรา แล้วเวลางานที่เราสำเร็จและมีสม่ำเสมอ ชื่อของเราก็จะมีคนรู้จัก"
"แดง"กาญจนา วงศ์พัวพันธ์ เจ้าของบทละคร ผู้พิทักษ์สี่แยก,ลิขิตกามเทพ,เจ้าสาวบ้านไร่,นางสาวส้มหล่น เผยว่า
"บ้านเรามีวัฒนธรรมที่ผิดกัน เราจะไม่ไปเที่ยวเรียกร้อง ซึ่งแต่ก่อนคนเขียนบทจะได้ค่าตอบแทนต่ำ แต่ปัจจุบันนี้ถือว่าดีพอสมควร ส่วนตัวถือว่าพอใจ สิ่งภูมิใจของคนเขียนบทคือละครภาพสวย โปรดักชั่นดี ที่ทำงานตรงนี้ถือว่าแฮปปี้มาก"
"ปุ๊ย"ผอูน จันทศิริ ผู้เขียนบทละคร มายาริษยา, ยามเมื่อลมพัดหวน เผยว่า
"คนเขียนบทโทรทัศน์มีความสำคัญมากที่สุด ในโปรดักชั่น เมืองไทยตอนนี้ผู้จัดฯ ที่ให้ความสำคัญกับคนเขียนบทฯ น้อย ส่วนหนึ่งยอมรับว่าคนเขียนบทฯ ที่เก่งๆ จะเล่นตัว เขียนบทช้า ซึ่งผู้จัดฯ ก็ไม่เอาแล้ว บทโทรทัศน์เดี๋ยวนี้ตื้นเขินมาก เพราะเอาเด็กมาเขียน เขียนแบบง่ายๆ ไม่มีประสบการณ์ อยากให้เห็นความสำคัญของพวกเรามากกว่านี้ จ้างในราคาที่แพงกว่านี้ อยากให้เด็กรุ่นใหม่รู้สึกว่าเขาอยากเป็นคนเขียนบทบ้าง"
"วิเชียร ทั้งสุข" นามปากกา"วิลาสิณี" กับผลงานเขียนบทเรื่อง ผู้ชายไม้ประดับ,ยอดรักร้อยล้าน,คู่แกร่งแข่งกันเก่ง เผยว่า
"เหตุการณ์ในอเมริกา ถามความรู้สึกของผม มันไม่ค่อยแฟร์กับนักเขียน เพราะดารานักแสดงได้ค่าตอบแทนที่สูง แต่ผู้เขียนบทมันน้อยเกินไป นักเขียนจะถูกกดค่าแรงลงมา"
"ยุ่น"ยิ่งยศ ปัญญา มีผลงานเขียนบทละครเรื่อง เมื่อดอกรักบาน,เล่ห์กุหลาบ,รักเล่ห์เสน่ห์ลวง,อาญารัก,ดงดอกเหมย,บ้านทราย ทอง ให้ความเห็นว่า
"คนที่ลุกขึ้นมาประท้วง ค่าตอบแทนการสรรค์สร้างงานมันอาจจะน้อยกว่าที่เขาควรที่จะได้รับจริงๆก็ได้ อย่างตัวดาราได้ค่าตอบแทนที่มหาศาลแต่คนเขียนบทกลับได้น้อยนิด เมื่อมันมาถึงจุดหนึ่งเขาคงต้องลุกขึ้นมาเรียกร้องสิทธิ ในเมืองไทยอย่างล่าสุดกฎหมายคุ้มครองสิทธิออกมา เขาไม่ได้คุ้มครองคนเขียนบทละคร คนไทยไม่ค่อยเห็นความสำคัญของคนเขียนบทละคร"
"เอ๋"วิไลลักษณ์ พูลประเสริฐ เจ้าของนามปากกา วิลักษณา กับงานเขียนบทในค่ายยูม่า อาทิ โปลิศจับขโมย,ยอดกตัญญู,ชุมทางเสือเผ่น กล่าวว่า
"งานที่ทำแต่ละชิ้น ถึงจะไม่ถูกจ้างให้ทำตั้งแต่เริ่มต้น แต่งานพวกนั้น ก็เป็นงานที่เรามีส่วนร่วม ซึ่งมันก็มาจากความคิดเราส่วนหนึ่งเหมือนกัน จึงคิดว่า ถ้าหากเอางานชิ้นนี้ไปผลิตสื่ออย่างอื่นที่เป็นรายได้ พวกเราก็น่าจะมีส่วนได้เหมือนกัน"
"ไก่"ประไพศรี ศรีนาธม เจ้าของบทละครเรื่อง แรมพิศวาส,แม่ครัวคนใหม่,แม่หัวลำโพง และที่กำลังถ่ายทำคือ ดาวเปื้อนดิน,ภูตแม่น้ำโขง,แกะรอยรัก คิดเห็นว่า
"ถ้าพูดตามข้อเท็จจริงถ้าหากว่าเขาได้ งานจากเรา เราก็น่าจะได้ค่าตอบแทนจากเขาถือว่าจะยุติธรรม บางทีเรื่องพวกนี้ เรื่องเงินทองอาจจะไม่ใช่สิ่งสำคัญแต่เป็นการให้เกียรติกัน ส่วนตัวแล้วถ้าละครถูกนำมาออกอากาศใหม่รู้สึกอิ่มเอมใจมาก ไม่ได้ยึดถึงผลประโยชน์ สิ่งนี้ถือเป็นโบนัสเพราะบางช่วง ละครเราอาจจะไม่มี แล้วละครเก่าถูกนำมาออกอากาศ ก็เหมือนสร้างเครดิตให้เรา มีคนจ้างงานเพิ่มขึ้น ต้องขอบคุณสถานีด้วยซ้ำ"
"บ๊วย"นันทวรรณ รุ่งวงศ์พาณิชย์ ผู้เขียนบทละคร"ดั่งดวงตะวัน" และกำลังมีผลงานเขียนบทเรื่อง เธอคือชีวิต,สู่แสงตะวัน เผยว่า
"บทมีส่วนสำคัญอย่างมากกับละคร คนเขียนบทบ้านเรามีน้อยมาก ส่วนใหญ่จะรู้จักกันหมด แต่ยังไม่เคยรวมตัวกัน ส่วนหนึ่งด้วยนิสัยคนไทยจะไม่ค่อยออกมาเรียกร้องสิทธิถ้าไม่เดือดร้อนจริงๆ เราต่างกันที่วัฒนธรรมคนไทยเราถ้อยทีถ้อยอาศัย กลัวการออกตัวมาในแต่ละครั้งจะเดือดร้อนผู้มีพระคุณเรามั้ย"
"แดง"ศัลยา สุขะนิวัตต์ ผู้อยู่เบื้องหลังละครฮิตหลายเรื่อง อาทิ นางทาส,สายโลหิต,ญาติกา,รัตนโกสินทร์,ลูกไม้ไกลต้น,ฟ้าใหม่,หลงเงาจันทร์, ปู่โสมเฝ้าทรัพย์ และล่าสุด ฟ้าจรดทราย กล่าวว่า
"ที่ต่างประเทศคนเขียนบทมีการประท้วงได้ เพราะเขามีองค์กรที่ดูแล แต่ของไทยคนเขียนบทจะอยู่กันเป็นกลุ่มเล็กๆและการขึ้นค่าเขียนบทในไทยจะขึ้น กับปัจจัยหลายอย่าง เขียนแล้วถูกใจผู้ผลิตแล้วเขาขึ้นให้ ขึ้นตามอายุงานการเขียนและประสบการณ์ต่างๆ คิดว่าผู้เขียนทุกท่านคงพอใจกับที่เป็นอยู่"
นั่นคืออีกมุมมองของวงการผู้เขียนบทเมืองไทย
ที่มาจากหนังสือพิมพ์ ข่าวสด
<<<<<<<<<<<<<<<>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
คนทำละครยอมรับ เน้นเรตติ้ง เนื้อหาเลยน้ำเน่า
ยูเนสโกเปิดเวที ฉะบทซ้ำ-เดิมๆ นางเอกปลอมตัว แต่พระเอกไม่รู้
ยู เนสโกเปิดเวทีทางเลือกละครไทย เปิดเวทีให้ผู้เขียนบท ผู้ผลิตละคร และสถานีโทรทัศน์มาร่วมระดมสมอง นักเขียนบทแฉละครไทยเข้าสู่ภาวะน้ำเน่า มุ่งฉายภาพซ้ำ-เหตุผลน้อยลง หวังสถานีขายได้ จี้รัฐออกกฎหมาย ส่งเสริมละครคุณภาพ ขณะที่สถานีรับละครคุณภาพถูกดองเหตุขายไม่ได้ พร้อมหนุนระบบเรตติ้งโทรทัศน์ ย้ำต้องดึงทุกฝ่ายร่วมวางคู่มือ
เมื่อ วันที่ 23 ก.ค.สำนักงานองค์การศึกษา วิทยาศาสตร์และวัฒนธรรมแห่งสหประชาชาติ (ยูเนสโก) ประจำประเทศไทย จัดเสวนา ทางเลือกละครไทย ทำอย่างไรให้เป็นสื่อสร้างสรรค์ โดยมีตัวแทนสถานีโทรทัศน์ช่อง 3, 5, 7, 9 ผู้ผลิตรายการ ผู้เขียนบท ตัวแทนจากเครือข่ายครอบครัว และตัวแทนจากเยาวชนเข้าร่วมเสวนา
นาย มารุต สาโรวาท ผู้ผลิตละคร กล่าวว่า การจัดระดับความเหมาะสมของสื่อโทรทัศน์เรื่องความรุนแรง เพศ และภาษา เนื่องจากเป็นช่วงประจวบเหมาะที่รายการละครในขณะนี้มีเนื้อหาความรุนแรงค่อน ข้างมาก ทำให้กลุ่มครอบครัวต้องออกมาคัดค้าน แต่การที่มีคู่มือออกมาและให้ทุกคนต้องทำตาม หากเป็นไปตามนั้นจะถือว่าเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ แต่เป็นเรื่องดีที่ยังเปิดโอกาสให้ตกลงทำความเข้าใจร่วมกัน และการจัดระเบียบใหม่ก็ถือเป็นเรื่องดี เพราะรูปแบบผังรายการโทรทัศน์มีมากว่า 50 ปีแล้ว ยังไม่มีการเปลี่ยนแปลง
อย่าง ไรก็ตามการกำหนดให้ช่วงเวลา 16.00-20.00 น. เป็นรายการสำหรับเด็ก เพราะเป็นช่วงที่พ่อแม่ยังกลับไม่ถึงบ้าน ซึ่งเวลานั้นสามารถมีละครได้ แต่เนื้อหาที่จะใส่ลงไปต้องหารือร่วมกัน แต่หลังจากนั้นก็ขอให้เป็นรายการสำหรับผู้ใหญ่ นายมารุตกล่าว
ด้าน นางชมัยภร แสงกระจ่าง นักประพันธ์ละครเรื่อง รังนกบนปลายไม้ กล่าวว่า แนวทางแก้ไขที่ดีที่สุดคือ การให้การศึกษากับทั้งสังคม ซึ่งภาพที่ปรากฏในละครที่ซ้ำกันอยู่จนถูกมองว่าน้ำเน่า เพราะมีเหตุผลน้อยลง ทำให้คนยอมรับไม่ได้ เช่น ละครทัดดาวบุษยา ซึ่งคนดูทั้งประเทศรู้ว่านางเอกเป็นผู้หญิง มีแต่พระเอกที่ไม่รู้ วันนี้จึงต้องปรับทั้งคนสร้าง ผู้เขียน และผู้ผลิต โดยเราต้องปรับผู้ชมให้รู้เท่าทันละคร เพื่อให้รู้ว่าชีวิตมีหลากหลาย
นัก ประพันธ์ละครชื่อดังกล่าวต่อว่า ขณะที่คนทำละครก็ต้องเปลี่ยนทัศนคติ โดยเฉพาะทัศนคติที่ว่า ถ้าทำแบบนี้แล้วช่องจะรับ แต่เหตุใดก่อนหน้านี้ช่อง 3 ถึงกล้าทำละครคุณภาพ อย่างเรื่องคำพิพากษา ซึ่งคนก็รับได้ จึงอาจต้องมาระดมสมองโดยหยิบยกงานประพันธ์ต่างๆ เป็นตัวอย่างว่า งานประพันธ์แบบไหนควรสร้างเป็นละคร เพราะสร้างความหลากหลายและให้ความรู้แก่ผู้ชม โดยที่ผู้จัดก็อยู่ได้ด้วย นอกจากนี้รัฐอาจต้องออกกฎหมายบางอย่างและให้การสนับสนุนเรื่องเงิน เหมือนละครเกาหลี เพื่อช่วยให้ทุกส่วนหายใจได้ เพราะเชื่อว่าผู้ผลิตพร้อมทำละครที่มีคุณภาพอยู่แล้ว
ขณะ ที่นางทิพย์ธิดา ศรัทธาทิพย์ ผู้เขียนบทและผู้ผลิตละคร กล่าวว่า บทประพันธ์ในสมัยก่อนเป็นบทประพันธ์ชั้นครู เป็นงานสนุกและมีรสชาติทางตลาดด้วย แต่ไม่ทราบว่าเกิดอะไรขึ้นกับทางสถานี ยิ่งพยายามพัฒนาให้เป็นมวลชนเท่าไหร่ บทประพันธ์ที่นำมาใช้ก็เปลี่ยนไป กลายเป็นว่าทำแล้วต้องมีผู้ชมจำนวนมาก จึงมีแต่บทซ้ำเดิม เช่น พ่อแม่ต้องเป็นโรคหัวใจ หรือฝ่ายพระเอกจน แล้วถูกฝ่ายนางเอกที่รวยกว่ากลั่นแกล้ง นักเขียนบทรับจ้างต้องเขียนบทที่มีเหตุผลและคนรับได้
ส่วน นายสมรักษ์ ณรงค์วิชัย ตัวแทนผู้ประกอบการจากช่อง 3 กล่าวว่า ยอมรับว่าเรามุ่งประชาสัมพันธ์ทางหนังสือพิมพ์แต่ฉากเลิฟซีน ฉากตบ และปล้ำกัน ทำให้ส่วนอื่นๆ ขาดการสื่อสาร การจัดทำคู่มือเกี่ยวกับการจัดระดับความเหมาะสมของสื่อโทรทัศน์ถือเป็น เรื่องดี และน่าจะมีเร็วกว่านี้ เพราะพ่อแม่ยุคใหม่ไม่มีโอกาสดูแลลูก จึงจะเป็นผลดีที่พ่อแม่จะได้มีเรื่องคุยกับลูกมากยิ่งขึ้น ส่วนที่มองกันว่าละครดีมักถูกดองนั้น เพราะบางครั้งเราต้องชั่งใจว่าจะขายได้หรือไม่ หรืออาจโดนเฉพาะบางกลุ่มจึงไม่เหมาะกับการนำมาฉาย เพราะคนดูน้อย
นาย สุบัณฑิต สุวรรณนพ ผู้ช่วยผู้จัดการฝ่ายรายการ ช่อง 7 กล่าวว่า การที่ผู้จัดถูกห้ามไม่ให้ทำอะไร กลายเป็นว่าทำอะไรไม่ได้เลย อย่างละครข้ามสีทันดร ที่นำเสนอเรื่องยาเสพติดก็นำเสนอไม่ได้ ซึ่งละครต้องมีการนำเสนอภาพสีดำ เทา และขาวด้วย และโทรทัศน์ก็ไม่ใช่พ่อแม่ เพราะโทรทัศน์เป็นเพียงแค่เสริมในชีวิตประจำวันเท่านั้น
หน้า 1
ข้อมูลจาก ข่าวสด
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น